Testimonies from Clergy & Religious

I have no dramatic testimony to offer for Vassula, but I would like to say that reading her messages puts me in a spirit of prayer. I find myself quite convinced that Jesus is indeed speaking through them. To that, I would like to add that, as a professional theologian, I have always been watching to see if these messages diverge in any way from the teaching of the Church. Never have I found any doctrinal error in them. That is very impressive. For a lay person, with no theological training, without even any serious catechetical instruction, to write so many volumes about some of the profoundest spiritual matters, and never make a mis-step, is an extraordinary achievement. It is a powerful confirmation that it is indeed the Lord himself who is the source of these writings. I am aware that she has been accused of doctrinal error by high authorities in the Church. After careful reflection on this matter, I am convinced that the so-called “errors” reduce simply to the fact that she fails to use the language of professional theologians when seeking to express the divine mysteries. I don’t think she can be blamed for this, as the Scriptural authors did the same.
(Fr. Edward D. O’Connor, CSC Department of Theology, University of Notre Dame, December 1999)

In reading the books of the divine messages, and knowing the author, Mrs Vassula Ryden, a daughter of the Greek Orthodox Church, I was very impressed in finding there, according to my firm conviction, an absolute fidelity to all the revealed truths as taught and expounded by the Catholic Church……… Therefore I unite myself to those Catholic bishops and theologians who defend the authenticity and sincere truthfulness of Vassula Ryden, one of the greatest mystics and seers of our times.
(Frane Franic, Archbishop Emeritus of Split and Makarska, November 1995)

(Vassula) travels the world evangelizing for Christian unity; obedience to the Pope; veneration of the Eucharist; devotion to the Sacred Heart of Jesus; and especially, a Gospel morality of life; as well as for deep religious conversion of the world. Vassula Ryden has met with the Pope, with cardinals and with bishops around the world. This is a matter of private revelation and we allow her to speak because what she says conforms to Gospel truth.
(Cardinal Franjo Kuharic, Archbishop of Zagreb, February 1995)

The testimony is convincing, joyful and stimulating. Everywhere in her writings we feel the Breath of Love … The Holy Spirit is everywhere at work, giving profusely … every day Vassula’s testimony is taken more seriously and is more fully accepted. This simultaneously facilitates and accelerates the final judgement of the entire Church, which judgement will, without doubt, consider the many fruits of Vassula’s message.
(Fr Lludevit Rupcic, OFM)

It can be said that Vassula Ryden is in “moral security” under the spiritual counselling of Fr. Michael O’Carroll. His obvious competence should suffice to dispel the doubts of those who blindly and violently attack Vassula Ryden and her writings. Furthermore, she has the support of Fr.Rene Laurentin … For my part, having studied ascetical and mystical theology both in theory and in practice over more than fifty years, I do not hesitate to stand alongside these two “experts” and with the many priests who know Vassula Ryden and her writings very well … We must cease calling our fear `prudence’ and our skepticism `wisdom’.
(Rev O. M., C.S.C.)

It is a hieratic writing, in other words, a sacred writing … clothed in such a majestic solemnity … the writing itself inspires a great peace … radiating light and serenity. Truly this writing is beautiful and can only be good!
(Rev. C. C., OFM)

I feel that the evidence in favour of Vassula is very strong, and so I would urge especially those who have come to realize that Vassula may in fact be a prophet for our times to pray, fast, and reflect; in any event, to avoid spreading rumours or engaging in any attacks. With each passing day this matter will become clearer and clearer.
(Fr. “X”, PIME)

The message in these volumes is powerful indeed. It has touched me and others deeply.
(Brother E.C., New Mexico)

I have been blessed to read these books. They have helped me tremendously in my spiritual life, and they have also helped many more and have brought them closer to God. Tears of repentance are many … it is not something really new, but based on scripture.
(Sister I.B., Chicago)

There is a growing response to these messages here in Hong Kong.
(Father F.E., Hong Kong)

I have actually met Vassula in Manchester, England when I began reading her revelations and I have read and meditated all the volumes up to number 5 … I would very much like to continue to immerse myself in the Lord’s words to us. I’m totally convinced of the authenticity of these words. They have helped me immensely in my own spiritual journey. I’m passing on this revelation to people I know will be open to it … I would like to write to her personally if only to encourage her.
(Father M.M., Bolivia)

People are so hungry here for the True Life in God books that I am giving them away faster than I can keep track of them. I haven’t yet succeeded in keeping one for myself.
(Sister T.R., Ukiah, California)

I am hoping to convert a few fellow-priests with these books.
(Rev. B.C., Toronto)

Father Michael O’Carroll, who is presently her spiritual director is adequately qualified and competent in the area of ascetical and mystical theology … the testimony of Father O’Carroll should inspire great reassurance.
(Father O.M. Canada)

I managed to get our parish priest, a priest visitor and my priest confessor interested in Vassula’s life … they were happy and I was very happy … What I long to hear now is Vassula’s talks on the Holy Spirit. [I prayed] “Oh God, if it is possible, in Your Almighty Power, cause Vassula to visit India.”
(Sister A.T., India)

Quelle joie! J’ai reçu trois volumes écrits par Vassula Ryden. Combien de détails de ses entretiens avec le Christ. Déjà la lecture d’un seul cahier me permets à vivre dans la plus grande intimité avec Jésus. La lecture des ses écrits aide beaucoup à prier et méditer sur le Christ. Ces mots son tellement vivants et concrets que presqu’on peut Le toucher. Que ce livre inspire les coeurs des prêtres. Le livre de Vassula m’aide à découvrir comment vivre avec le Christ. C’est un nouveau trésor qui nous approche du Christ. Pourvu que beaucoup de croyants puissent goûter et se nourrir par les précieux et vivants écrits de Vassula.
(K.S., prêtre)

Les écrits „La Vrai Vie en Dieu” m’ont attiré mais pendant un certain temps j’ai abandonné cette lecture. Alors Dieu a voulu que je me suis trouvé dans un état de la crise spirituelle. J’ai reçu une lumière intérieure; retourner aux écrits de Vassula. D’un coup les paroles de Jésus – qu’elle note – sont devenus pour moi une source de lumière et d’espérence. Tout d’abord je ne les lisais pas systématiquement pour enfin revenir et commencer par le début. Quel changement! Les difficultés ont disparues et les paroles de Jésus m’ont émerveillé … J’y retrouve maintenant une nourriture don’t j’avais tant besoin et aussi un renforcement. Grâce à „La Vrai Vie en Dieu” un bien se fait à l’intérieur de mon âme, un bien dont j’ai déjà douté.
(P.J., prêtre)

Les livres „La Vrai Vie en Dieu” sont magnifiques. Ils nous approchent la Personne de Jésus et nous aident dans notre vie intérieure. J’ai lu tous les volumes et je les recommencent de nouveau.
(s. H., religieuse)

Ce magnifique livre occupe chez moi la place juste après la Ste Écriture. Pour moi et aussi bien pour beaucoup de gens que je connais, „La Vrai Vie en Dieu” c’est une lumière et une nourriture et même un médicament pour l’ âme. Surtout le 4ème volume m’aide à connaître l’immensité de la Miséricorde Divine. Ce livre guérit les malades par la joie que Dieu verse sur les lecteurs.
(s. M.K., religieuse)

Nous sommes tellement heureux que les livres de Vassula se trouvent dans notre communauté! Ils nous aident à vivre, plus profondément la Bonté sans mesures, l’Amour et Miséricorde que Notre Seigneur Jésus Christ a pour chaque âme … Ils nous aident à connaître plus profondément l’Amour sans limites que Jésus ressent envers nous, les hommes, Sa douleur et Sa préoccupation pour que «tous soient un», J’ai compris combien Il désire notre amour réciproque et notre union avec Lui par les sacrifices, pénitence, souffrance pour sauver les âmes et le monde …
(s. M, religieuse)

Le cercle de plus en plus grand de gens est attiré vers le bien, grâce aux livres de Vassula … Ce qui est vraiment grand et a une grande valeur doit traverser par les preuves douloureuses et parfois rencontrer les immenses difficultés. Ayant confiance que Jésus vaincra aussi cette fois-ci. Je remercie toujours Dieu le Père qu’il y a des gens simples ouvrant leurs coeurs aux exigences de Jésus …
(s. I., religieuse)

Les écrits „La Vrai Vie en Dieu” constituent comme une „somme mystique”. Les éléments caractéristiques: la simplicité évangélique, accessibilité et lisibilité pour les âmes „simples”. Ces mots peuvent sembler une exagération, mais pour moi c’est une vrais voix du Seigneur. La même voix qu’Abraham avait entendu, les Patriarches et Prophètes, enfin les Apôtres. La même voix qui résonne dans la Liturgie, dans la quelle Dieu parle aux hommes et les hommes parlent à Dieu. J’espère qu’un jour cette voix soit reconnue.
(s. M.N., religieuse)

Tous ce qui lisent ces livres, les plus beaux livres, commencent une nouvelle vie, reçoivent le don de la joie intérieure et la connaissance de Dieu de Bonté et de Miséricorde. C’est vraiment pour le temps contemporain – le temps du froideur au niveau de la foi – le Feu de l’Amour Divin qui fait revivre les coeurs humains si froids. Je remercie la Miséricorde Divine pour l’aide salvatrice qu’Elle nous donne pour approfondir notre foi en Miséricorde de Dieu, en Amour de Dieu envers l’homme … Pendant la lecture de ce livre l’âme se repose … Si on lit tous les volumes, puis le livret de prières, la lumière de Dieu resplendit et éclaire l’homme. Alors dans le coeur s’allume l’amour et la reconnaissance à Dieu Trois Fois Saint pour Sa Miséricorde pour nous, Ses enfants – pécheurs.
(s. M.K. religieuse)

Vassula’s messages I find challenging and I have made a decision to listen very carefully and weigh all that she says, for it would be terrible to live at a time when the Lord spoke and not to have heard him. … My advice to one reading these messages is that if they are read with only a passing curiosity they will be meaningless and become like ashes. However by allowing the Holy Spirit to speak to the reader, rereading the passages several times and place oneself as the recipient of the message, the passages will become more of a passing curiosity and their purpose revealed. These messages are for laymen, through a layman given by God.
(Fr. D. H., York, UK,)

J’ai déjà lu le premier tome de la Vraie Vie en Dieu. Je l’ai lu pourtant comme un prêtre qui se trouve devant une révélation privée : avec circonspection et toutes les antennes dressées pour le discernement. Mais j’ai découvert un appel très fort à la conversion et à la rencontre personnelle avec le Seigneur Jésus. J’ai même retransmis dans l’anonymt certains de ces appels dans mes homélies. J’ai constaté combien les coeurs ont été touchés.
(Père R. H., Ivory Coast, July 1991)

Vassula veio me clarear mais ainda a experiência da Universalidade da salvação de Deus. Inicialmente deixei-me levar pela simplicidade e profundidade bíblica desta espiritualidade que eu não conhecia. Pouco a pouco descobri um caminho de oração idêntico ao de Santa Terezinha do Menino Jesus, que volta o coração à intimidade efetiva com o Eterno Deus. Vassula é mais um modelo que me ajudou a ter mais carinho com a vida de oração e valorizar a busca de Deus, ou melhor, as formas corretas e variadas com que o ser humano pode se relacionar com Deus. Conheci a Vassula e a espiritualidade foi o incentivo à fidelidade, à vida de oração mais constante.
(Pe. N. M., Brazil, 1991)

J’ai le coeur rempli de joie d’écrire à la personne qui me redonne le goût de la prière et j’y consacre un peu plus de mon temps ; ma façon d’aller à Jésus est plus respectueuse. Je vous écoute dire le Chapelet car nous avons des vidéocassettes et votre façon de le prier est une méditation.
(Soeur T. P., Quebec, Canada, June 1992)

On te connaît comme ‘une grande amie’ pour avoir écouté, voire même savouré le contenu de ces belles cassettes que nous prêtons à d’autres. Merci pour ces messages pleins du Sacré Coeur et d’Esprit Saint. Merci à toi, pour cette fidélité à les transmettre à notre pauvre monde en désarroi qui ne sait pas où se trouvent les vraies valeurs. Nous prions beaucoup pour toi afin que tu passes à travers les difficultés inhérentes à cette Mission reçue. Que le Seigneur soit avec toi, pour Sa Gloire.
(Soeur G. R., s.c.c.m., Quebec, Canada, June 1992)

First let me tell you (Vassula) that we believe totally in the Sacred Heart’s messages to you and have been praying for you since we read them. We especially felt sorry for you that few priests and religious supported you. Thus we wanted to write to you expressing our support of messages which we know are from the Sacred Heart.
(Brother J-J, USA, July, 1992)

Je Lui rends grâces aussi d’avoir entendu à travers vous et vos livres Sa voix… entendu en moi, avec une telle puissance ‘Moi Dieu, Je t’aime’.
(Père Réginald Tardif, September 1992)

Vassula is one of the most balanced and transparent seers that I know. I would even be tempted to say that she is, in a most satisfying way, more normal, more balanced than most others.
(Fr. Rene Laurentin, France, 1993)

In March 1993 during my yearly retreats, as I was reading messages of Jesus, something wonderful happened to my spirit as I was filled with supernatural phenomenon penetrated my whole soul with love to my God and Saviour. I couldn’t hold back my tears, it’s something like falling in love with God, asking forgiveness and purification for passed sins. The messages of Jesus are now for me a regular part of my daily spiritual reading, reading them its like falling into spiritual coma. I have no doubt that these messages are of supernatural origin and that powerful wonderful revivement I received during my yearly retreats, Jesus be blessed and loved from all of us for His graces.
(Fr. V. W. P., OSBM, Canada, May, 1993)

Prêtre depuis bientôt dix ans, je suis actuellement curé, responsable de cinq petites paroisses rurales. J’ai entendu parlé de vous, il y a quelques mois. A l’époque, je n’ai pas attaché d’importance à ce que l’on me disait jusqu’au jour où j’ai pu lire les cahiers 62 et suivants. Je fus bouleversé par les messages que Jésus, notre Bien-Aimé, nous transmet par votre intermédiaire. Par la pensée, par la prière, je vous suis très uni. Béni soit Jésus de vous avoir mise sur notre route. Que Notre Bien-Aimé vous bénisse et vous protège.
(Abbé A. B., France, October 1993)

Je suis une passionnée des messages de Jésus à Vassula. Je crois même pouvoir affirmer que j’ai été convertie par ces messages. Je possède, j’ai lu et médité les quatre volumes de la Vraie Vie en Dieu et les quatre suppléments parus à ce jour, ainsi que le petit livre Prières de Jésus et Vassula extraites de ces ouvrages. En outre, je recopie les cassettes que l’on me prête pour les faire écouter autour de moi et, quand cela m’est possible, je vais avec quelques soeurs voir des vidéo-cassettes chez des voisins. Moi qui vivais très superficiellement, moi plus que peu fidèle à ma vocation, j’ai vu se lever une grande lumière et QUELQU’UN m’a tendu la main. Je revis et ma joie est profonde, indescriptible. Mes supérieures et mes consoeurs s’étonnent : elles ne me reconnaissent plus. Comme je voudrais que Vassula le sache pour l’encourager à continuer vaillamment l’oeuvre que Jésus fait avec elle, par elle et en elle ! Je crois que des milliers et des milliers de personnes retrouvent et retrouveront encore le Seigneur à cause de l’Amour qu’Il a pour elle (et pour nous : c’est ce qu’elle nous montre) et à cause de sa merveilleuse réponse au Seigneur, qui est un exemple et une force. Par deux fois, en regardant et écoutant une vidéo-cassette, j’ai vu le visage de Jésus et de Marie à la place de celui de Vassula. J’étais bouleversée.
(Soeur M-C. P., Switzerland, January1994)

Sceptiques, malgré tout, comme eux, nous sommes allés vous (Vassula) entendre à Laval. Sceptiques, mais le coeur ouvert. Et Jésus nous a comblés. Vous n’y êtes pour rien, vous le savez, mais dès le début de la conférence, j’étais saisie par votre visage et ne comprenais pas. J’avais, devant moi, une femme élancée mais don le visage était étrangement masculin et le temps passant, je remarquais que ce visage masculin, que je connais mais ne pouvais identifier vraiment, s’affirmait surtout quand vous parliez au nom de JESUS. C’est alors que mon ami, prêtre non romain, me poussa du coude : ‘Mais, ne voyez-vous pas le visage de Jésus?’ Exactement ‘la Sainte Face de Jésus’. Je sortais alors cette Sainte Face de mon document, c’était cela ! et, jusqu’à la fin de la conférence nous avons vu et entendu Jésus. A la fin, le Père O’Carroll a fait allusion à ce phénomène déjà arrivé ailleurs, c’était pour nous une confirmation. Nous écoutions autour de nous ce qui se disait, mais, apparemment, seul notre petit groupe a reçu cette grâce, deux prêtres, un jeune couple et moi-même.
(Sr. J. L., France, June 1994)

Since I met you (Vassula) I have experienced a genuine closeness to Jesus and you every day.
(Fr. J. B., USA, November, 1994)

Vassula is for me a good friend, who tells me about the Love of God for all mankind. The messages are a hidden manna Jesus has reserved for our times of wilderness and iniquity. It is a powerful manna! And I am always hungry to re-read it. I pray that many, many others open their hearts to these beautiful Words from God.
(Sr. J, Holland, 1996)

The messages contained in True Life in God are unique, extraordinary and very special. They reveal to us the most exalted treasures in the Sacred Heart of Jesus hidden in the past and reserved in a special way for our time. They are the most important private revelations ever made.
(Fr. Robert Hughes, SM, San Jose, California, USA, January 1996)

I must say that I believe in Vassula Ryden as an authentic Visionary. I have had no physical healings but am sure that through her beautiful Messages from Jesus, both merciful ad pertinent, that my love for Jesus and the Eternal Father has been enhanced and has become a stronger and more vital part of me.
(Sr. M. R. N, USA, January, 1996)

I had personal love for Jesus but after reading Vassula;s books (messages of God) I come to know Jesus better and my love for Jesus grew deeper – These messages went to deep into my heart – Two or three, in fact 4 people told me their life also has changed.
(Sr. St. J., India, February, 1996)

About five minutes after the beginning of the tape and during Vassula’s talk on the Immaculate Heart of Mary, I saw blood form in the hair at the top of the right side of her head, soaking the hair. The blood ran down from the top of her head to her ear, down her cheek, right down to under her chin, soaking both under the chin and neck. I could see this quite plainly. Then as I saw Vassula begin to gesticulate with her hands, she turned the palms of her hands towards me and I saw both palms covered with blood which ran down all of her fingers to her finger tips. I saw this every time she turned her palms towards me. … The video lasted an hour. The vision lasted right until the very end of the tape until she had finished speaking – about 55 minutes. I was amazed at what I was seeing and lost in awe and wonderment – but very much at peace. I don’t know why I was chosen to witness The Passion revealed to me through this chosen instrument Vassula, whom I reverence and respect; even after 24 hours I am still lost in awe and wonderment. I feel, through this vision, Christ is revealing to me the sufferings Vassula is going through at the present time.
(Brother M. A., Ireland, November 1996)

She (Vassula) was totally in touch with her audience in focusing on the first essential steps: establishing a warm basic intimacy with God – Father, Son & Holy Spirit. It was sensitive, concrete, warm and emminently practical. … The great sign of the success of her talk was the fact that, except for a few cripples and very elderly, all stayed for the blessing. That was a great sign that should not go unnoticed. Not only that – the owner of the theatre, the management, the technicians, the service people – ALL came and listened to the talk and lined up for the blessing. I wish you could have heard their remarks!
(Fr B., USA, December, 1996)

Que le Seigneur soit votre Tout. Merci pour votre fidélité, votre exemple. J’ai eu la joie de participer à la réunion de Lausanne le 18 décembre 1997. Quelle surprise, en montant sur le podium pour la bénédiction, de sentir un très fort parfum d’encens. Que le Saint Esprit vous couvre de son ombre et vous donne la grâce de vous conduire au Père.
(Soeur V. B, Switzerland, 1997)

What happened is not for me; it is to testify that what Vassula is saying is true. What I have just experienced, proves it to me. I have never had experiences like this, this is the first time. In fact, I never pray out loud and today before the Healing Service I said a prayer out loud. I felt that I had to say it. There was a power in me, which made me pray out loud to thank Vassula for being here. I have prayed to be able to see Jesus and my prayer was answered, I saw Him in Vassula. As she was blessing me I kissed her hand because I saw Jesus in her. She repeated several times: “it’s true, it’s true, it’s true.”
(Nun, Holy Land, 1997)

I started to read True Life in God, published by Obor at the end of 1995. When I read the book, I felt Jesus spoke to me directly. I became enthusiastic and read it till finished in a very short time. And I felt that my faith strengthened. So when Vassula was planning to come to Jakarta giving her testimony, I tried to get the ticket for myself and for some others straight-away. When I heard her words, I felt like reading True Life in God once again. And when I saw her appearance, my impression was: that lady is simple, honest and humble. Her simplicity can be seen from the way she dressed. Her honesty can be observed from her testimony that she was a nothing before Jesus came to her. Her humility can be observed from her style of conversation that she never boasts about her ability. Because of all this, I was very certain about the words that Vassula has been telling us cannot be from the evil spirit.
(Fr. I., Indonesia, March 1997)

I am indissolubly tied to believing in Vassula. I am tied to the evidence that she cannot be the author of all those wonderful messages, for I believe that there really is Jesus, God and Mary in she who writes, making themselves known and heard. This continuous dialogue occurring in her is real. I am sure of this. I have the evidence because I have been reading and meditating Vassula’s books for years.
(Father Guido Sommavilla SJ, Milan, April 1997)

Toute notre communauté religieuse vous reste profondément reconnaissante de votre passage à notre maison de Marseille et de ce que vous nous avez transmis. Bien souvent, nous nous unissons à votre prière et nous prions pour votre mission dans l’Eglise.
(Soeurs de Notre Dame des Neiges, France, October 1997)

Ce que Vassula dit sur la prière continuelle demandée par Jésus est merveilleux et nous montre qu’elle est à un niveau mystique très élevé. Vassula nous pousse à l’intimité avec Dieu et à la réunification de tous les chrétiens dans l’unité d’une seule Eglise, sous l’autorité du Pape de Rome. Il faut rester fidèles à l’Eglise, chargée par le Christ de diriger les fidèles, mais aussi fidèles à la Volonté de Dieu qui, pour nous, s’exprime à l’évidence par l’intermédiaire du prophète qu’Il nous envoie maintenant et qui s’appelle Vassula.
(Père J. R., France, February 1998)

I have also been asked to say why I support the messages of True Life in God. If somebody had told me about Vassula before I myself had heard her or had read the messages, I would probably have been uninterested, supposing it was another silly sect. I would not have said it was impossible with prophesies, revelations or messages like these, but I never had met anything like it. But since I for the first time heard Vassula in Rome in march 1995 I have been convinced that it is all true.
(Reverend Sverker Trônet, Sweden, May 1998)

Présent à la réunion de prière de Vassula tenue à Lyon le 17 octobre 1998, j’eus à la fin de la conférence la grâce particulière d’être appelé par elle pour la seconder dans sa longue prière sur les personnes présentes à la conférence qui se présentèrent en foule pour la lui demander. J’étais à ses côtés pour bénir pendant qu’elle priait intensément, gravement et en silence sur chaque personne. Or à deux reprises me tournant vers Vassula, je devais constater la modification totale de son visage dont les traits s’étaient non seulement masculinisés mais tels qu’ils apparaissaient à ce moment précis présentaient une ressemblance frappante avec ceux du visage du Christ restitué par l’élaboration de la NASA à partir du Saint Suaire. Le “phénomène” dura quelques secondes à chaque fois. Dès qu’il cessait, les traits du visage redevenaient ceux de Vassula. Très proche de Vassula, puisque à ses côtés pour devoir prier avec elle sur les personnes présentes, je n’ai pas pu être trompé par une quelconque illusion d’optique ou erreur de vision. D’autre part, je n’ai recherché d’aucune manière à “voir” ni même imaginé qu’un tel fait pouvait survenir à ce moment précis et en ma présence. J’atteste donc en conscience avoir été témoin direct et oculaire de cette transformation du visage de Vassula qui m’est apparu à deux reprises avec les traits propres de celui de Jésus, un visage de lumière, au regard brûlant d’amour, empreint de douleur et de grande fatigue, comme s’il était en sueur.
(Père R.-M. M., Toulon, France, November 1998)

Soy una Carmelita Descalza española y estos escritos me han ayudado mucho. El primer fruto fue hacerme experimentar el Señor cuánto me ama, con una alegría tan profunda, que las cosas no me afectan más que exteriormente. También en mi vida de oración me han ayudado: desde entonces me he sentido estimulada a hacer más ratos de oración que los que marcan nuestras Reglas. Desde que conocí estos mensajes, todo me parece poco para el Señor. Y todo esto con una gran alegría y paz interiores, que me ayudan mucho a mejorar la convivencia con las Hermanas. Ahora me sucede que cuando pasa la oración personal y tomo el método dado por Vassula para las reuniones, se me pasa el tiempo sin distracciones, lo que no es así cuando no sigo este esquema. Para mí los otros cristianos eran “hermanos separados” por los que había que rezar, aunque sin mucha esperanza. Ahora son hermanos muy queridos. La división del Cuerpo de Cristo me duele mucho más profundamente.
(H. M. D. del C. de Jesús, Carmelitas Descalzas, Spain 1999)

Je porte tout dans la prière quotidienne et l’Eucharistie – je suis un prêtre en retraite -. Toute ma reconnaissance pour cette oeuvre (la Vraie Vie en Dieu) tellement importante qui émane du Coeur de Jésus. Malgré toutes les oppositions “les fidèles resteront fidèles” et se multiplieront. Je prie avec vous tous. Loué soit Jésus-Christ !
(Père R. D., France, February 1999)

Je suis une carmélite déchaussée espagnole et ces écrits [la Vraie Vie en Dieu} m’ont beaucoup aidée dans ma vie de prière. Depuis que je connais ces messages, tout me paraît peu pour le Seigneur. J’éprouve une grande joie et une grande paix intérieures qui m’aident beaucoup à améliorer ma vie en communauté. Un autre thème sur lequel j’ai été éclairée en lisant ces messages est l’œcuménisme: la division du Corps du Christ me blesse beaucoup plus profondément; j’ai compris que par l’humilité, en reconnaissant nos propres fautes et en demandant pardon, et par l’amour, signe distinctif des chrétiens, nous obtiendrons l’unité de Son Église.
(Sr D., cd, Spain, August 1999)

My daily conversion is being assisted by Jesus’ messages given us through Vassula. These messages are not the only means Jesus is using but they do play a major role in guiding my life toward Him. I am especially helped by living my day with Jesus and Mary using ‘We, Us’ to remember that I am always in the presence of the Holy.
(H. S. B., OSB, Mexico, September 1999)

About this time I heard of Vassula and became slightly acquainted with “The Messages”. Easter ’96 I wet to hear her speak in Limerick and realised that “the Pearl of great price” was within reach. Thereafter things happened very rapidly. In October’96 Vassula came to speak at “The Point” in Dublin. At that time we had the privilege of having her stay for a few days here in our Convent in Rathmines. The impact she made on me was tremendous. I felt awed by the fact that we were in the presence of a very special favourite of the Lord’s. Through the good offices of Frank Reynolds on November 24, ’96 we had a prayer meeting in Rathmines at which Sula and a companion from Rhodos were present. The events of that day changed my life. True Life in God became the focus of all my energies. The sins and failings of my earlier life had always been a burden of guilt that kept me looking back at me instead of into the loving face of my beloved Abba.
(Sr. N. D., Dublin, Ireland, September 1999)

I was introduced to True Life in God in November of 1997. I can only BEGIN to speak of the difference it has made in my life. How I pray, who I pray to, what I pray for, what brings me joy, what grieves my heart, what gives me life, how I spend my time, what I talk about, how I relate with others, all this has changed since TLIG. I am a cradle Catholic and a Benedictine Sister. Brought up in a faith filled family, I was privileged to have a relationship with God from a tender age. Still, it seems by comparison, that I never knew the Triune God before. I have fallen in love with the Thrice Holy and this has changed my life. I have a greater love and deeper appreciation for Scriptures, the Sacraments (especially the Eucharist and Confession), my faith, Mary, the church and my vocation.
(Sr. J. H., OSB, USA, September 1999)

I am a cradle Catholic and a Benedictine Sister. I was privileged to have a relationship with God from a tender age. Still, it seems by comparison, that I never knew the Triune God before. I have fallen in love with The Trice-Holy, and this has changed my life. I have a greater love and deeper appreciation for Scriptures, the Sacraments (especially the Eucharist and confession). My faith, Mary, the church and my vocation. I have always experienced the mercy and compassion of God in ways I never experienced them before-in me, effecting my own healing; and through me, into the lives of others. My knowledge and understanding of life and faith has deepened. I pray for Vassula, grateful for allowing herself to be used in such an incredible way.
(Sr. S.J.H., USA, September 1999)

In my mind and heart there was no question that Jesus was speaking to me through Vassula. Then I became as a sponge reading everything the Lord put before me. I experienced tremendous sorrow for my sins and cried for weeks. I sometimes still experience that. I had such a longing for God and a fear of sin that I actually wanted to die then to be with God. . . . . I can’t even begin to tell you the kindness and goodness of Our Lord and Our Lady to me! I would be forever writing. Suffice it to say They continue to lead me. Worldly things mean nothing to me anymore.
(Sr. M. A. of Jesus (novice), Fort Wayne, USA, September, 1999)

I have been a Carmelite contemplative nun for over 28 years. It is important, I feel, for me to say at the outset of this that from when I was 18 years I have tried to give myself totally to God – never to refuse Him anything. However, as a result of becoming acquainted with Vassula I have experienced a radical conversion. As I began to read Jesus words to Vassula (and particularly after she prayed over me) I became aware to my amazement that my heart was quite hardened to God. Without my knowing it, a spirit of the world and rationalism under the guise of an “incarnational spirituality” had crept into my soul. Reading, allowing the words of Jesus through Vassula sink into my heart has helped me … to “convert” my “whole” being – especially my heart with all the hitherto dormant fires of its God given passion over to True Life in God.
(Sr. T. A. McC., Santa Clara, USA, September 1999)

I believe that the messages of TLG are almost self-validating, for I cannot imagine how they could have been written except under the control of the Spirit. The aspects of the messages which strike me most are the sense of intimacy with Jesus and the Father which they convey, the help they supply in learning to trust them, and the sense of how God works step by step in the souls of Vassula, myself, and others. I have a doctorate in physics, have spent a great deal of time studying theology, and have had a fair amount of experience in giving spritual direction. I would like to confirm Fr. Edward O’Connor’s opinion expressed in his response to the Congregation for the Doctrine of the Faith. Although isolated snippets from TLG could be understood in a negative way, the general context of the work makes it clear that TLG is not only free of error but is a profound, brilliant, and loving exposition of the gospel.
(Fr. R. J. P., S.J., USA, September 1999)

About a year ago I started to read TLIG thanks to a member of my community. My life in general had been very dry for years. This included attitudinal problems with the Vatican and Church leadership in general and a weak stance on abortion. Changes began immediately within me after reading TLIG. First I began praying the rosary everyday and the more I read, the more conscious I became of God, our Blessed Mother and the angels in my daily life. The messages also clarified for me what the call to pray, pray, pray meant and have been given the grace during conscious moments day and night to invoke God more than I ever had in the past.
(S. R. V., OSB, USA, September 1999)

It is now nearly three years I am in touch with the TLIG news which has brought about a remarkable change in my attitude towards my relationship with Jesus and Mary. It is an attitude of utter simplicity after knowing the mind of Jesus and His expectations of us humans, especially from those who have dedicated themselves by religious vows to strive after perfect love, which I picked up from the conversations between Jesus and Vassula. I have implicit faith in the authenticity of the messages that come to us through Vassula Ryden. The spiritual enlightenment that I have received is that spiritual the journey towards religious perfection isn’t as complicated as I formerly thought, but it is so very simple. Praying constantly means being aware of the living presence of Jesus at our side when we are busy at our work and not necessarily to be on our knees in our Chapel as I formerly understood. The T.L.I.G. books taught me that Jesus is so easily pleased and He is simply longing for our constant love and thought of Him. This has been a gradual process but is a new light with conviction.
(Sr. A., India, October 1999)

Sou sacerdote, procurei sempre viver meu sacerdócio com dignidade, amor e obediência a Igreja. Não andei a procura de revelações, visões. Por fruto do acaso me deparei com os livros de ‘A Verdadeira Vida em Deus’, fui tentado a lê-los, foi a melhor experiência que tive em toda a minha vida como sacerdote. Sempre que vou celebrar a Eucaristia, antes, por alguns minutos, leio alguma mensagem de Jesus contida naqueles livros. Percebo claramente a força interior e a intimidade de Jesus em toda a celebração, de uma maneira muito especial no poder da palavra, pois minhas pregações se tornam mais convincentes, mais cheias de fé, tocando mais os corações dos ouvintes. A ‘A Verdadeira Vida em Deus’ tem sido vida em meu sacerdócio.
(Pe. J. C., Brazil, October 1999)

Today I am enrolled in the Permanent Diaconate program within the Archdiocese of Boston, seeking to further serve The Lord, to work in His vineyard at a greater depth than ever before in my life. In many ways this is the direct result of Vassula’s visit to Boston when as part of my work on her visit I came to know the Director of Spirituality for the Archdiocese and drew closer to the PD program. TLIG has opened the door, shown me the way to becoming more deeply enveloped within His Sacred Heart. While many influences in my life have helped me to arrive here, primarily my wife with her love, it was TLIG that was the catalyst which helped move me to take these recent steps in my continuing journey to better serve the Lord.
(F. C., USA, October 1999)

Vassula prend le relais de saint Jean, de sainte Gertrude, de sainte Marguerite-Marie et elle devient un livre où Jésus écrit son hymne d’amour. La Vraie Vie en Dieu m’apprend le regard que Jésus jette sur notre monde refroidi dont «les ossements sont desséchés». Elle m’éclaire sur son dessein de le ressusciter en lui présentant son Cœur, abîme d’amour et de miséricorde. Elle est aussi une lumière sur la vie mystique, la vie d’union à Dieu. J’ai sentique Dieu nous attire dans les profondeurs de la vie intérieure. Cette œuvre intensifie ma relation avec le Saint-Esprit. Elle annonce le «baptême de feu» que vit l’Église et qu’elle vivra de plus en plus. L’Esprit Créateur est à l’œuvre avec Marie pour préparer des colonnes dans cette Église chancelante à nos yeux. La victoire est à nos portes et quel aliment pour l’espérance que l’enfantement «des cieux nouveaux et de la terre nouvelle».
(M. Ethier, s.a.a., Canada, October 1999)

Le cercle des gens est attirés vers le bien est de plus en plus grand, grâce aux livres de Vassula… Ce qui est vraiment grand et a une grande valeur doit traverser des épreuves douloureuses et parfois rencontrer d’immenses difficultés. Ayons confiance que Jésus vaincra cette fois-ci également. Je remercie toujours Dieu le Père qu’il y ait des gens simples ouvrant leurs coeurs aux exigences de Jésus…
(Sr. I, Poland, October 1999)

Les écrits „La Vraie Vie en Vie” m’ont attiré, mais pendant un certain temps j’ai abandonné cette lecture. Alors Dieu a voulu que je me trouve dans un état de crise spirituelle. J’ai reçu une lumière intérieure : retourner aux écrits de Vassula. D’un coup, les paroles de Jésus – qu’elle note – sont devenues pour moi une source de lumière et d’espérance. Tout d’abord, je ne les lisais pas systématiquement, pour enfin revenir et commencer par le début. Quel changement! Les difficultés ont disparu et les paroles de Jésus m’ont émerveillé… J’y retrouve maintenant une nourriture dont j’avais tant besoin et aussi un renforcement. Grâce à „La Vraie Vie en Vie” un bien se fait à l’intérieur de mon âme, un bien dont j’avais douté.
(Fr. P.J., Poland, October 1999)

Tous ceux qui lisent ces livres – les plus beaux livres -, commencent une nouvelle vie, reçoivent le don de la joie intérieure et la connaissance du Dieu de Bonté et de Miséricorde. C’est vraiment pour notre temps contemporain – le temps de la froideur au niveau de la foi – le Feu de l’Amour Divin qui fait revivre les coeurs humains si froids. Je remercie la Miséricorde Divine pour l’aide salvatrice qu’Elle nous donne pour approfondir notre foi en la Miséricorde de Dieu, en l’Amour de Dieu envers l’homme… Pendant la lecture de ce livre, l’âme se repose… Si on lit tous les volumes, puis le livret de prières, la lumière de Dieu resplendit et éclaire l’homme. Alors, dans le coeur, s’allume l’amour et la reconnaissance à Dieu Trois Fois Saint pour Sa Miséricorde pour nous, Ses enfants – pécheurs.
(Sr. M. K., Poland, October 1999)

Nous sommes tellement heureux que les livres de Vassula se trouvent dans notre communauté ! Ils nous aident à vivre plus profondément la Bonté sans mesures, l’Amour et Miséricorde que Notre Seigneur Jésus Christ a pour chaque âme… Ils nous aident à connaître plus profondément l’Amour sans limites que Jésus ressent pour nous les hommes, Sa douleur et Sa préoccupation pour que “tous soient un”. J’ai compris combien Il désire notre amour réciproque et notre union avec Lui par les sacrifices, la pénitence, la souffrance pour sauver les âmes et le monde…
(Sr. M., Poland, October 1999)

Les écrits “a Vraie Vie en Vie” constituent comme une “somme mystique”. Les éléments caractéristiques : simplicité évangélique, accessibilité et lisibilité pour les âmes “simples”. Ces paroles peuvent sembler une exagération, mais pour moi c’est la vraie voix du Seigneur. La même voix qu’Abraham avait entendu, les Patriarches et Prophètes, enfin les Apôtres. La même voix qui résonne dans la Liturgie, dans laquelle Dieu parle aux hommes et les hommes parlent à Dieu. J’espère qu’un jour cette voix soit reconnue.
(Sr. M.N., Poland, October 1999)

I was first exposed to the writings that come from the hand of Vassula Ryden about two and a half years ago, in Peru. I also was able to meet her several years ago in Peru. I was especially impressed by the ‘ordinary-ness’ of Vassula, the simple clarity of her message, and the humble fidelity of her presentation. I did not see a person who was promoting herself. Rather she maitained a faithfulness to what the Lord had told her. Nothing added on. I did not begin to read the messages themselves, however, for a couple of years after first meeting her. I would not say that they provoked a dramatic change of my life, but the messages came to me like a breath of fresh air. The words I began to read sounded to me like the voice of the Lord that I already knew and loved, and came to renew me and draw me closer, to him and to his Holy Mother. I was astounded by the depth of the spirituality of the writings – touching those places that only those greatest mystics of the Church have been able to talk about
(Rev. J. H. P., C.S.C., USA, October 1999)

Quelle joie! J’ai reçu trois volumes écrits par Vassula . Combien de détails de ses entretiens avec le Christ ! Déjà la lecture d’un seul cahier me permets de vivre dans la plus grande intimité avec Jésus. La lecture des ses écrits aide beaucoup à prier et méditer sur le Christ. Ces paroles sont tellement vivantes et concrètes qu’on peut presque Le toucher. Que ce livre inspire les coeurs des prêtres ! Le livre de Vassula m’aide à découvrir comment vivre avec le Christ. C’est un nouveau trésor qui nous rapproche du Christ. Pourvu que beaucoup de croyants puissent goûter et se nourrir par les précieux et vivants écrits de Vassula !
(Fr. K. S., Poland, October 1999)

After reading TLIG, striving – despite Satan’s terrible oppressions – to live it, and finding it so helpful in making myself faithful too to the spirituality of St. John Bosco, I re-decided to be either a good Salesian priest or nothing at all and re-committed my self again to offer my life for the young persons God will send me as a Salesian and for any soul He wants me to guide for his or her salvation in Christ. Since then whatever God gave me to do: Holy Masses, confessions, retreats, catechetical sessions, classroom activities, conferences, counselling, homilies and spiritual directions – all for saving souls- have been powerful and grace-filled experiences. Never have I felt myself as a real instrument of His as now! Praised be Jesus Christ!
(Fr. R. S., SDB, Philippines, October 1999)

Empecé a leer porque me dijeron que hablaba de Garabandal, más tarde a colaborar en su traducción. Ese contacto palabra por palabra me llevaba a menudo a interiorizarlo personalmente, a tener para mí los criterios de Jesús acerca de la vida y de la situación del mundo de hoy, tan distintos del pensamiento habitual en ambientes cristianos, pero que coinciden con otros mensajes del Señor o Marianos. He visto cambiar a personas que han tomado esta Obra en sus manos y ha puesto en mí el mismo deseo.
(L. M. T. de C., S.J., Spain, October 1999)

Three years have passed since. I have read all 8 Volumes meanwhile not only once but several times. I consider these messages to be truly Gods word for our times and the most important readings for this world, especially for the clergy. My sacerdotal vocation has come back into full life and a new joy has filled my heart never dreamed of. Now I have become a fervent missionary in my country for the Pope, for unification of the churches and for the new Pentecost which is soon coming unto us. Praise be to God!
(Fr. G. Wenzel, Germany, October 1999)

Response to Vassula’s detractors

“Vassula is one of the most balanced and transparent seers that I know. I would even be tempted to say that she is, in a most satisfying way, more normal, more balanced than most others.”

So writes Rene Laurentin in his book “When God gives a Sign”, a response to objections made against Vassula. Copied below are two extracts from the book which deal with two of the most commonly repeated objections.

(For details of the book and sources of supply click here)

Vassula’s marriage status

“She is divorced and remarried. That seems to be the biggest problem. In fact, her marital status today is perfectly in order. She was married in church to a Protestant (1966) at a time when she was not practicing any religion. After a civil divorce (1980) she was remarried on June 13, 1981. She thought, at the time, that it was a Protestant ceremony according to her husband’s religion, but, in fact, it was a civil marriage. Only a nominal Christian, without contact with her Orthodox Church, she did not even know that her remarriage could be the source of problems. When she presented herself to her church to regularize her marriage, the first priest to whom she spoke could not even seem to feel that there was a problem since it was a mixed marriage. But she insisted, in order to be truly in accord with Orthodox legislation. It was then that she was referred to the priest in charge of marriage problems, and it was he who took care of the matter following the ‘law of economy’ that deals with broken marriages in her church.

“The marriage was celebrated on October 13,1990, in the Greek Orthodox Church of Lausanne. Thus, according to church law her situation presents no problems.”

Note also, Vassula was questioned by the Congregation for the Doctrine of Faith on this very matter. See her response to question number two in the article entitled Dialogue with the CDF.

Theological error

“The most serious attacks concern the Trinity. On reading them, I was impressed. Could I have badly read Vassula, I asked myself? The ambiguities that exist in all prophetic, poetic, or mystical texts; even biblical, would they be demeaned by assumed errors? I lost much time trying to find incriminating phrases. They appeared entirely different in their context, stripped of the distortions and the changed nature to which the passion of the heresy seekers had submitted them.

“The most reputed theologian among Vassula’s adversaries thought he had found in her the ancient heresy called “patripassianisme” of Noet, Epigone, Cleomene and Praxas, for whom the Father is himself incarnated and suffered the Passion; because to them, he only had one person, no Trinity.

“In the original manuscript, of which the edition has erased the references to render more difficult control over the accusations, the author gives four references to the original English text according to the first Edition. NB10:18+ (in his dactylographic text, Vassula’s adversary always cites the first English edition: the offset reproduction of the manuscript – not the second, nor the typographical); NB18:10+; NB54:29+; NB48:38+.

1. On April 7,1987, it is not the Father who is speaking, which is, moreover, very rare for Vassula. It is Jesus, as she and her readers have always recognized him and as the context indicates. NB10:18

   That which has led the author to confusion is that sometimes Vassula calls Jesus “Father”, according to a title given to the King Messiah by Isaiah 9:10 (9:6). And if he is our brother as a man, he is Father as God; Author of our very existence. Thus he calls his disciples, “My little children” (John 13:33). Vassula saw this filial relationship at the same time as being brotherly and spousal. These diverse facets are very well articulated for this married woman, who does not confuse the human plan with the mystical. Happily, because if she used the language of the Song of Songs: “Let him not kiss me with the kisses of his mouth”(Sg1:3), or even of certain mystics, celebrating their spousal marriage with Jesus, she would receive a terrible avalanche of criticism. By the simple fact that she uses the verb to “feel” to signify the love she owes Christ or that Christ has for us, her fault finder accuses her of sentimentalism and eroticism quite displaced in its sexual overtones. However, Vassula is without ambiguity. If Jesus kisses her, it is on the forehead, like a father. Everything is as it should be, in the realm of opinion as in the realm of theology. Christianity has never endowed with guilt, neither the heart nor feelings.

2. In the second incriminating passage:

   November 8,1987, the heavenly interlocutor says; “My Cross is on you, bear It with love, My Cross is the door to true tife, embrace It willingly. Abnegation and suffering lead into a divine path.” NB18:10

   It is Jesus who speaks, and it is clear, since he says in the first Me: “Me,(Moi) your Jesus.” Then why attribute it to the Father, why lance Vassula with the poison arrow of Patripassianism?

3. In the third incriminating passage it is Jesus who speaks of his cross and the context is most clear. It is Jesus alone who speaks on that particular day, for the duration of several pages. NB54:15+

   That which has permitted the inquisitor to find the heresy that he is looking for, is that in the preceding lines where Jesus echoes Jn 12:23-25, he calls to mind the moment where he announced the imminent arrival of his “hour” (Jn l2:23); and where the voice of the Father had just glorified him (12:24-25). But it is He who calls forth from the passage the voice of the Father, and not the Father who speaks in all the pages.

4. The accuser believed he had found the erroneous attribution of the Passion to the Father in a fourth passage. In fact, in this passage, Vassula hears successively the voice of the Father; who alone says: “My child”; then that of the Son: “penetrate my wounds, eat my Body and drink my Blood…” NB48:38

   Quotation marks, asterisks and a manuscript note at the bottom of the page indicate the change of interlocutor:

   “Now, it is the Son who speaks” says the note.

   The theologian, who read too quickly, attributes to the Father that which the Son says. He has, no doubt, the excuse of working on the handwritten text, worried about exactness. But after that he would have had to give attention to the least details to not distort the text.”

Letter to Cardinal Ratzinger

Your Eminence,

Allow me to come back to my previous letter to you, concerning Mrs Vassula Ryden because I am astonished and perplexed by the procedure adopted by the Sacred Congregation for the Doctrine of the Faith regarding this case.

Usually the Roman Curia, and especially your Sacred Congregation, treats these cases with a great deal of respect and kindness towards the persons brought to judgement, and in conformity with the demands of Code of Canon Law (especially articles 220 and 221) and we always remember the surprising patience and delicacy used with regard especially to Fr Schillebeeckx: and Fr Boff.

But with the present case, because of the disregard of Canon Law, is it certain that the Spirit of the Gospel has been respected? Was it really so urgent and was there such grave danger for faith and morals to set aside usual methods in reaching a judgement which resembles a condemnation on the faith, the communion with the Church and the Writings of Mrs Vassula Ryden, without having warned her beforehand (is it true that she learned of her condemnation through the press?) and without giving her the possibility of defending her cause, and without questioning the many Catholic priests who know her and especially her Spiritual Director, Fr O’Carroll?

Being an Exorcist Priest, I have many times encountered the enemy face to face, the real Anti-Christ and I have the painful habit of hearing from the mouth of this liar and rebel “Messages” which have no resemblance with what Mrs Vassula Ryden receives.

Being also a graphologist (with a diploma) I have been precisely in the “modalities” to which the Notification refers and I have closely studied Mrs Ryden’s handwriting in the messages, but they do not bear and are not in relation to the automatic handwriting or content of messages of spiritualists.

Mrs Ryden’s messages have a remarkable doctrinal rigour, agreement with the Bible and a spiritual loftiness which one never finds in spiritualists’ revelations.

Apart from the personality of Mrs Ryden, and of her Christian (Orthodox) and moral conduct which Fr O’Carroll can talk to you about and to keep strictly to the Messages which she receives from Christ Himself, allow me to submit my conclusions to you.

I leave aside deliberately the hypothesis of an ingenious and perverse trick, the content of the Messages is far beyond the personal possibility (theological and literary) of Mrs, Ryden.

In all unusual manifestations (mystical or pathological), three possibilities are open for discernment.

THE DIABOLICAL ORIGIN – this is to be totally discarded! Because the evil spirit cannot continuously imitate or mimic the voice of Christ. And the Dia-bolos would not risk to invite the divided Church to reconcile in Unity and under the primacy of “Peter” and far less to underline the vital importance of the Eucharist.

THE PSYCHIC ORIGIN – to be in a paranormal state – but the study of “modalities” (Bible, setting etc.) escapes completely the phenomena of medium use or of trance. To be in a state of unconsciousness, this would suppose an unconsciousness that was of genus theologicai intuitions (which surpass the memory content of the receiver), a harmonious constant and flawless logic.

This has never been found in my logic. All the more that this unconscious state, far from turning back on itself, remains constantly open to a mysterious Being whose personality in no way reflects what we know about Mrs Ryden, but on the contrary resembles Christ and the Faith of the Church. Could the unconscious be capable of the duration of such an architectural construction of such great literary beauty and profound theological teaching?

There remains THE SUPERNATURAL ORIGIN. Logic imposes this conclusion (for many reasons which I cannot develop here) and, I add, it commits us. For if it is really a question of the Lord speaking to His Church, then we are not allowed to treat these Messages with contempt and indifference, satisfying ourselves with a quick and superficial reading and still less by our refusal for which we should have to answer.

These messages are not centred on the person of Vassula who is only the instrument and the messenger, but on the Mysterium Fidei and the Mysterium Ecclesiae. At the heart of the Message: the primacy of “Peter” which is in danger. And you know better than I do of the constant and dangerous increase of the challenge and the confusion which endangers the Body of the Church.

This word which comes from Above invites us insistently to reconciliation of the whole Church which is one in the heart of God, but is divided with and by the disciples of Christ. A gesture is asked for (so desired by Paul VI) to celebrate together, on the same day, the Pasch of the Lord. If we accomplish this small step, the Lord will do the rest.

Your Sacred Congregation thought that it had to take a position regarding these Messages! But there is one question to ask! We, the priests of the Catholic Church (and Bishops, numerous outside France), who have believed in these Messages and believe that they come from the mouth of the Lord, are we really in error?

And are we disobedient to the Church by believing in recognizing the voice of its Master and Pastor, Who invites us to conversion and to Unity in the Faith “so that men believe”? Are we always in communion with the Church when we perceive in these Writings not a Call to the “Pan-Christian Community”, but an invitation to all the Church, divided in its members, to unite under the guidance of ‘Peter’?

Also, pardon my daring, would it not be necessary to name a commission to study in a serene and objective manner the writings (published and unpublished) of Mrs Ryden which would question her in all justice. Too many Christians are really troubled by the Notification of your Sacred Congregation which gives no precise motivation for its judgement which strikes deeply at their gospel sensitivity and wounds their faith in Christ Jesus whose voice they believe and always think they hear through these messages!

As a son who is submissive to the Holy Church, my Mother, which alone possesses the Words of Eternal Life, but wounded in my heart before this decision which strikes at my faith in Christ and which I cannot understand.

Father Christian Curty
Guardian, Franciscan Monastery
Priest-Exorcist for the Dioceses of Avignon and Marseille, France

Archimandriet Eugene Nicolau

Eens in de zoveel tijd vindt er een buitengewone gebeurtenis plaats die mensen in hun hoofd en hart markeren, en latere gebeurtenissen dateren aan de hand van deze markering. Dat is de ervaring van een open hart bij het lezen van “Waar Leven in God”, waarvan ik overtuigd ben dat de boodschappen van Goddelijk geïnspireerde oorsprong zijn en ons profetisch worden geschonken (Handelingen 2:17), door mevrouw Vassula Rydén.

Ik zal niet overdrijven over het feit dat deze geschriften Schriftuurlijk intact en correct zijn. Ik zal ook niet stilstaan bij het feit dat degenen die deze boodschappen met scepsis benaderen, sceptici zullen blijven. Ik zal ook niet proberen uit te leggen waarom God Vassula heeft uitgekozen om Zijn woord nogmaals aan ons over te brengen. Er wordt geen “nieuw” Goed Nieuws aangekondigd, maar toch horen Gods kinderen de stem van hun Vader en weten ze dat Hij het is die spreekt. Hij spreekt om ons te herinneren aan Zijn eeuwige waarheden en om die dingen uit Zijn Woord uit te leggen die genegeerd of verkeerd berekend zijn. De effecten van Zijn boodschap en de impact van Zijn woorden op Zijn kinderen zijn buitengewoon. Ze transformeren. Ze zijn verjongend. Daar wil ik het in deze notitie – zij het kort – over hebben.

Ik wil iedereen die dit leest op de hoogte brengen van een opmerkelijke gebeurtenis. Het is mijn ervaring dat degenen die de boodschappen van Waar Leven In God lezen en volgen, zich gedragen alsof ze in Christus zijn herboren! Ze hebben Christus aangetrokken alsof ze door Hem omhuld willen worden. Ze omarmen hun geloof met een vuur dat verwant is aan dat van de vroege, neofiete Christenen! Ze voelen zich nog meer aangetrokken tot hun Kerk en volgen de Kerkelijke Tradities en het Sacramentele Leven met een zeldzame toewijding! Van wat ik heb gezien, leven zij een leven dat een waar leven in God is!

Wat zou ik als pastor nog meer willen van mijn kudde van God? Als deze boodschappen hen tot betere Christenen maken; als ze als gevolg van het lezen van Waar Leven in God terugvloeien naar de Kerk en haar Sacramenten; als ze niet alleen hun geloof beter begrijpen, maar helemaal gericht zijn op het leiden van een Christus-achtig leven; als ze overlopen van liefde voor God en hun naaste; als ze een intimiteit met God omarmen die lijkt op die van de heiligen; als ze hun wil aan God onderwerpen en een voorbeeld worden voor anderen; als de Waar Leven in God boodschappen zulke transformaties veroorzaken, wat kan ik dan nog meer vragen van mijn spirituele kudde en congregatie?

Deze transformatie waarvan ik getuige ben geweest is zonder twijfel een “goede vrucht” van de Heilige Geest en daarom moeten de boodschappen zelf van God komen (Matt. 7:20). Daarom zal ik doorgaan met het bestuderen van en putten uit de spiritualiteit die ik heb gevonden in Waar Leven in God.

Archimandriet Eugene Pappas, Grieks-Orthodoxe Kerk, New York, VS, 20 februari 2001

Lectio Divina for Our Times

by Brother Andrew CSWG

Brother Andrew is a member of the Community of the Servants of the Will of God, a small community of Anglican monks living in Crawley, UK.

I thought I would discuss Vassula Ryden’s Conversations with Jesus with reference to Lectio Divina. Spiritual reading forms an important part of the life of prayer. A well-stocked library is a feature of every monastery. Specific times of the day are set aside for reading. The silence of the monastery and the curb on speech which it places upon even the most talkative is conducive to profitable rumination, as we go about our business, upon what is put before us in our reading. It is rare for a monk not to have a book (or two) ‘on the go’. We read in refectory, and the refectory thus becomes a place where both body and spirit are nourished and renewed, food on the plate and on the bookrest in front of us. In some houses the meal is taken in silence, while one member of the community reads aloud to everyone, but in ours, each reads silently the book in front of him. “A little reading well digested at each session,” as our Rule states, “is the best mental diet for a monk. He should therefore discipline himself to read slowly, contemplating what is written in the light of the Holy Spirit.”

In the earlier stages of our life of prayer we select a passage from the reading material in front of us – it might be a paragraph, a phrase or even just one word, – and ruminate upon it. The Holy Spirit, who always stands ready to guide us, approaches from his side and sheds his light on what we are reading. If we will allow him, he will grant us a depth of insight into what we are reading to which we could never attain on our own. John Henry Newman speaks of “an angel’s reach of thought.” St Paul refers to the gift of “wisdom, knowledge and understanding,” and has much to say about spiritual maturity.

En route, so to speak, to this spiritual maturity, something happens. We find that we are no longer able to meditate upon our reading the way we used to, indeed whatever reading matter we might select, we find it dull, boring, lifeless, and ‘closed’. We frequently pick up texts that used to grant us refreshment and joy, and find nothing in them. If we allow the Holy Spirit to lead us through what has now become something of a desert experience as far as reading is concerned, he will lead us on to a later stage in which God, from his side, selects what we are to think about, ruminate upon, meditate on, and leads us in our thinking on the subject he has given us. The initiative is now on God’s side. Truly, now, “God proposes, man disposes.”

It is a joy when this begins to happen, the more so for its being such an unexpected turn of events. I was on my rest one summer in St David’s Hermitage. I had open on the table before me a book by Father Gilbert. I alternated my reading with manual work in the garden and as I worked, I found myself thinking along certain given lines, and enjoying it hugely. I worked and thought for some twenty minutes then went inside and sat down to my book again, and there in front of me, as if highlighted, was the matter I had just been reflecting upon, lucid, clear, ‘open’, the meaning revealed. I spent much of that sunny afternoon thus occupied -working a little, reading a little, and each time it was the same – there in front of me as I sat down to read was what I had been thinking about outside, and as I subsequently resumed my work in the garden, I was given to reflect on what I was about to read, before I read it. I was being led in my reading by the spirit, and not just led, but taught as well. It was a happy man who sat down to tea later that afternoon and reflected upon the words of the psalmist,

“In the scroll of the book it is written of me, that I should do your will: oh my God, I long to do it, your law delights my heart.” (Ps 40)

Understanding received in this way is ‘perfect’, that is to say, it is not a conclusion arrived at after thought. It is complete as given, and this quality of ‘perfection’ is immediately perceived by the recipient. It reassures, it calms, it is steady, stable, serene, it needs no verifying, it is above controversy, and the wisdom and knowledge that come with it share these characteristics. It is discrete. It does not belong in the debating chamber. It belongs, rather, in the heart of those whom the Holy Spirit has been preparing to receive it. I often think that if people would allow the Holy Spirit to teach them in this way then all the controversies over the meaning of Scripture and how it is to be interpreted would cease and they would then be able to answer the only question that really matters, namely, “Do you believe this?” with a definite

Sometimes the Holy Spirit will lead us to think along specific lines for a short period before leading us to find its verification on the page in front of us, as I have just described. At other times his leading of our thinking may last considerably longer. If he wants to prepare us to read a work such as, say, St John of the Cross’s Dark Night of the Soul, we might be given to think and reflect for some weeks on themes as supplied by the Holy Spirit. Then, as we begin reading the book in question, we find laid out before us by the author the very themes we have been ruminating on over the previous weeks. It will be seen here that the reading of the book does not initiate a period of reflection, rather it concludes it. Reading the book becomes a matter of recognising what we have already been given, in the spirit, to understand. Primed, expectant, we have been looking out for what we now find before us, and we accept without hesitation, this, the fulfilment of our reflections.

Sometimes, depending on what the Holy Spirit has in mind for us, the lead period is even longer and he may lead us to think and reflect along given lines for years before bringing the work to its conclusion by putting the book he intends for us into our hands – and this is what he did with me concerning Vassula’s Conversations with Jesus. For a period of several years he gave me major themes to think about – the nature of salvation, purgatory and beyond, life in the new creation, the defeat of Satan and the ending of the Spiritual War, the transfer of the population of this world into the new creation, the raising of the shepherds needed to guide the flock into the new world, the Dark Night into which the world has been drawn in our times, the end of that Dark Night, and the central role, in all of this, of love, the love of God our creator for his creatures, and our response, in and through the power of love, to Him. Such was my food and drink during those years. Wonderful themes! Tremendous themes! As I went about my business around the monastery I kept them in my heart and reflected upon what I was being shown with what I can only describe as a great and secret gladness. I found in these meditations all the hallmarks of divine provenance which I have been taught by experience to look for and which I mention above – steadiness, stability, serenity and so on. So I went on quietly, and as I did so, I kept an eye open for the book that would draw these great themes together. Such themes! Such themes! Who could write them down? Who could even think of such tremendous matters and not be shaken to pieces? I frequently found myself reflecting upon the scroll, written inside and out, that St John was given to see in the book of Revelation, (5:1) or later (10:10) where the scroll is given him to eat, and in so doing I was restored to the peace, not of this world, that only our Lord can give.

These years of meditation and reflection were brought to their fulfilment the day Father Gregory suggested I read the Messages given by our Lord to Vassula, and I opened the first of twelve books of spiritual reading, the like of which I have never encountered before.

As you read these works then, reader, when he who is their author appears to you, look up from your reading and speak to him, face to face. It is what you were born for. Once you have left this world you will no longer be able to meet him in this way, so make the most of the time given you. Give ear to what he says to you, look at him, smile at him, and read as he invites you. He has much to say to you, to us, and he says it in these volumes. Tremendous themes! The nature of salvation, purgatory and beyond, life in the new creation, the defeat of Satan and the ending of the Spiritual War, the transfer of the population of this world into the new creation, the raising of the shepherds needed to guide the flock into the new world, the Dark Night into which the world has been drawn in our times, the end of that Dark Night, and the means by which he accomplished, accomplishes, all of that, through love, the love God has for all of us, and our response to that love. It is all written in these books. It will be given to you at the time to respond in appropriate fashion. Your response will be a true one, either yes or no.

The theology to which these volumes introduce us is refreshing, lively, and candid. You do not need a PhD in Theology to understand it. Accessible to all who desire it, it is direct, simple, and a joy to read. It refreshes the parts that other theologies cannot reach. It is in fact everything you do not expect theology to be. I have a hunch that those who read it and take to it will be little inclined to argue about it, or enter into the theological polemic that has so riven the separated churches over the centuries and whose fruits are becoming so manifest in our day – their inability to bring their worshippers to the perfection I have been describing. This inability is remedied in these volumes. Our Lord Himself speaks in them, and for those willing to receive him he grants renewal, refreshment, life, and peace.

The work of True Life in God has hardly begun. I have a feeling that in this initial period the Messages are being presented to the churches, that they might give the simple response, yes, or no, that they elicit. Once this initial period is over they will be presented to the population at large, and then I think astonishing, astounding things will happen, things beyond the capacity of human thinking to encompass – huge numbers of people will recognise, in the reading of them, their author, the Lord Jesus Christ. They will see his face, hear his voice, smile at him, rejoice with him, and remember that they know him and love him, and have done, these many years. The amnesia into which the Prince of this world, Satan, has cast them, and which the churches in their present state are unable to remedy, will thus be overcome, and they will come back to the Church, since for those who love our Lord there is nowhere else to go. Their return will transform the Church out of all recognition.

There is a historical precedent for events of such magnitude. In the third century the Emperor Constantine declared Christianity the official religion of the Roman Empire and a vast influx of the population into the Church took place. In a very real sense the Church has been coping with the aftermath of that event ever since. The future events I am pointing to will be the completion, the fulfilment, of that great work begun seventeen hundred years ago.

I think, in True Life in God, we are seeing the beginnings of great events. I suggest you read the Messages and think about them.

Andrew CSWG
(November 2004)

Hedendaagse Boodschappen van de Ene Grote Traditie

door Pater Peter van de Gemeenschap van de Dienaren van de Wil van God

Pater Peter is lid van een kleine gemeenschap Anglicaanse monniken de leven in Crawley, Verenigd Koninkrijk, waarvan de oorsprong teruggaat tot 1938. De gemeenschap heeft Christelijke Eenheid altijd hoog in het vaandel gehad.

Boodschappen van de Traditie

Toen ik deze Conversaties met Jezus begon te lezen, was mijn eerste reactie die van opluchting. Ze bevatten geen overdreven of excentrieke uitdrukkingen van het Christelijk Geloof, zoals soms wel gebeurt in dit soort visionaire literatuur. In feite leken ze inhoudelijk heel ‘in het midden’, zelfs Orthodox. Naarmate het lezen vorderde, trad de verandering op: Ik bleef woorden tegenkomen als‘metanoia‘, ‘berouw’, ‘groeien in heiligheid’, ‘liefde’, ‘vreugde’, ‘vrede’, ‘vergeven’, ‘verzoening’, ‘voortdurend bidden’, ‘de Heilige Drie-Eenheid’, ‘de Heilige Geest’, ‘overgave’. Er werd een beroep gedaan op de Zaligsprekingen en op de noodzaak voor dringend gebed, met het oog op de naderende komst van de Heer. Het geheel culmineert in een oproep tot eenheid en een gemeenschappelijke datum voor Pasen: ‘Orthodox! Katholieken! Protestanten! Jullie behoren allen Mij toe! Jullie zijn allen Eén in Mijn Ogen’, ‘buig om te kunnen verenigen’, ‘verenig, omwille van Mij, het Paasfeest’. Ik vond gebeden en liefdesliederen die voor mij een echo waren van het Bijbelse Hooglied en de hymnen van de heilige Simeon de Nieuwe Theoloog (c.950 – 1022). Delen van de boodschappen echoën de Hebreeuwse profeten (Ezechiël, Hosea, Amos) en je krijgt een intuïtief gevoel van hoe hun eigen woorden werden gegeven en opgeschreven. Andere delen vertonen een griezelige weerklank in de Traditie door hun profetische karakter en verheven mystieke en nuptiale liefdespoëzie: van de heilige Simeon de Nieuwe Theoloog uit het Oosten en de heilige Catharina van Siena in het Westen. Ik concludeerde dat dit geen marginale uiting van geloof was: dit was alles wat mij als monnik geleerd was. Dit was de Ene Grote Traditie en allemaal samengevat in deze Boodschappen van de Heer Zelf. Als er eerder al een spoor van onzekerheid was geweest, dan was dat vanaf dat moment verdwenen en heb ik nooit meer omgekeken.

‘Het is de Heer’

Hoe weten we dat deze boodschappen van God komen? Als je ze leest, zul je overtuigd zijn: ze zijn in die zin zelf-authenticerend. De persoonlijke bevestiging kwam onverwacht vroeg toen ik, na het advies om bij het begin te beginnen, Volume 1 begon te lezen. Ik ontdekte op pagina 8 een verslag van de Heer zelf over zijn Passie. Ik dacht terwijl ik het las – en het is niet gemakkelijk om te lezen: Vassula vertelt zelf hoe moeilijk het voor haar was geweest om het op te schrijven – geen mens, hoe geïnspireerd ook, had dit met verbeeldingskracht kunnen schrijven. Dit komt van binnenuit, vanuit het bewustzijn van Degene die het werkelijk onderging. Op een ochtend, toen ik de Evangelielezing aan het voorbereiden was voor de Lauden – het was uit het Johannes Evangelie – trof iets me plotseling heel sterk. Ik realiseerde me dat de Persoon van wie ik me bewust was toen ik deze woorden las, dezelfde Persoon was van wie ik me bewust was toen ik deze boodschappen las. Ik vond mezelf antwoordend met de woorden van de apostel Johannes op de zee van Tiberias: “Het is de Heer!” (Joh. 21:7).

Wat is de inhoud van de boodschappen?

Vassula’s eigen beschrijving van de boodschappen is een “hervertelling van het evangelie” (Brighton Conferentie, oktober 2003), dat wil zeggen een nieuwe verklaring van het Evangelie. Wat je zult vinden is hetzelfde evangelie dat we horen in Matteüs, Marcus, Lucas en Johannes, maar met een directheid en een eigentijdse klank. Het is de Heer die nu in 2004 tot ons spreekt met alle ethos en sfeer van onze moderne wereld en cultuur. Dat is wat de Kerk bedoelt met de Traditie: de Heilige Geest die rechtstreeks tot elke tijd en cultuur spreekt via zelfgekozen instrumenten en de eigen leerautoriteit van de Kerk. Het is het enige oorspronkelijke Evangelie dat wordt uitgeplozen, expliciet en duidelijk gemaakt. Johannes van het Kruis schreef eens dat God in zijn Zoon tot ons heeft gesproken en dat Hij, nu Hij dat gedaan heeft, niets meer te zeggen heeft. Er is dus geen sprake van iets nieuws, laat staan iets innovatiefs. De boodschappen zijn dus een herinnering: ‘De Voorspraak, de Heilige Geest, die de Vader in mijn naam zal zenden, zal jullie alles leren en jullie herinneren aan alles wat ik jullie gezegd heb’ (Joh. 14: 26).

Een genade voor de hele kerk

Het charisma van Vassula is een geschenk (Gk. charis) van God voor de hele Kerk, als we maar nederig genoeg zijn om het van God te ontvangen. Gods gaven brengen ook een test en een uitdaging met zich mee. Ten eerste zal de verleiding groot zijn om te twijfelen. We zullen deze twijfel zowel in onszelf moeten tegenkomen als in de reactie van anderen, zelfs van hen die in de Heer over ons zijn gesteld. Sommigen zullen worden bewogen om aan te moedigen, maar van Anderen kunnen gewoon zwijgen, niet reageren. Toch zijn deze boodschappen niet voor een paar individuen (‘als je van dat soort dingen houdt’), noch voor een bepaald deel van de Kerk, want dat zou afleiden van hun ware doel. De Heer is heel duidelijk dat de boodschappen voor iedereen zijn, voor elke christen, ja zelfs voor elk mens. Een trouwe reactie van onze kant is de garantie dat wat de Heer heeft bedoeld om hen te geven, tot bloei zal komen. Voor elke twijfel die in onze denkgeest opkomt, of aan ons wordt voorgesteld, zal onze vraag moeten zijn: “Komt deze gedachte van de Waarheid zelf, of is het iets in mijn oude natuur, op zoek naar een manier om zo’n uitdaging uit de weg te gaan?” Er is het altijd aanwezige gevaar, vooral voor onze tijd, om de gebeurtenis te rationaliseren. De Heer heeft veel te zeggen over het Rationalisme van onze tijd.

Een uitdaging voor onoprechtheid

Bovendien kunnen we begrijpen dat dit een uitdagend woord is voor de Kerk, niet geheel anders dan het woord dat Johannes in zijn Openbaring aan de Zeven Kerken voorlegt (Openb. 2 3). Net als daar roept de Heer op tot de zuivering van Zijn Kerk – “Ik wil dat jullie heilig leven zoals Ik heilig ben” – zodat zij kan worden als de primitieve apostolische kerk: “Ik ben van plan jullie allen te bekleden met mijn klederen van weleer en Mijn Kerk te herbouwen op haar oude fundament”. Er is een voortdurende uitdaging aan alle onoprechtheid in de Kerk, zodat zij waarachtiger dienstbaar wordt aan de wereld, het authentieke Evangelie verkondigt en genezing en verlossing brengt voor de echte kwalen van de wereld. Het is soms geen prettig leesvoer. “Zeg tegen mijn volk dat Ik geen administrateurs in Mijn Huis wil. Zij zullen niet gerechtvaardigd worden in Mijn Dag, omdat juist zij Mijn Huis geïndustrialiseerd hebben.” De Heer is zeer bezorgd over hen “die stoelen en gezag zoeken in plaats van het heil van zielen” en alle “handelaars” (vgl. Mt. 21: 12-13, en parallellen).

Instelling en charisma

Voor de Kerk brengt de ontvangst van deze boodschappen het eeuwenoude probleem van de spanning tussen de instelling en de charisma van haar leden met zich mee. De heilige Paulus gebiedt zijn medechristenen: “Doof de Geest niet uit” (1 Thess. 5: 19). Hij spoort de Korintiërs ook aan: “Wees gretig om te profeteren” (1 Kor. 14: 39). De profetische rol komt op de tweede plaats na die van de apostel: “De Heer heeft eerst apostelen aangesteld en daarna profeten…” (1 Kor. 12: 28). De gaven die hij gaf waren dat sommigen apostelen zouden zijn, sommigen profeten…’ (Efeziërs 4:11). De profetische rol is niet gemakkelijk erkend of geaccepteerd in de Kerk, net zoals het oude Israël moeite had met het accepteren van die uitverkoren dienaren met hun boodschap, die tot hen gezonden waren door God. Degenen die verantwoordelijk zijn voor de instelling, zijn bezorgd om de juiste orde te handhaven, maar er is de noodzaak om de uitdaging van het profetische woord te ontvangen en het aan te nemen. Dit moet gebeuren als we een weg vooruit willen vinden door middel van dialoog en groei, door te werken vanuit liefde. Is liefde niet de kern van het Evangelie (1 Kor. 13)? “Laat liefde aanwezig zijn in al je handelingen. Jullie moeten niet liefhebben met woorden en leuzen maar met concrete daden.” (1 Joh. 3) De vraag blijft of de uitdaging op zo’n manier kan worden aangegaan dat een charisma niet onder de pet wordt gehouden uit angst voor de gevolgen.

Troost en kracht uit de hemel

Deze boodschappen zullen een versterking zijn voor iedereen die zich afvraagt hoe God de recente strijd in de Kerk en in de hedendaagse wereld ziet. Want het is precies die wereld van oorlogen, hongersnood, onderdrukking, abortus en ecologische disbalans die we in deze boodschappen ontmoeten. Dezelfde Heer die voor het eerst tot de Hebreeën sprak en zijn Evangelie aan de hele mensheid verkondigde door zijn Zoon, spreekt tot ons met precies dezelfde urgentie, compassie en zoekende doordringing. “Liefde ontbreekt onder jullie”. “Laat liefde het principe van je leven zijn, laat liefde je wortel zijn. Pas op voor jullie gedachten. Oordeel niet over elkaar”. Net als hun ‘ouder’ – het evangelie – , confronteren de boodschappen ons met de unieke uitdaging van het Christelijk Geloof. Dit is de uitdaging van “het woord (de wil) van God horen en het doen“. “Leef de boodschappen” is een voortdurend refrein van de Moeder van de Heer. De oproep is die van onze gemeenschappelijke dooproeping, om te groeien in heiligheid en alle elementen die daarmee gepaard gaan: vergeving, verzoening, vrede, nederigheid, voortdurend gebed, die gezindheden (armoede van geest, zachtmoedigheid, barmhartigheid, zuiverheid van hart) die de Heer van ons vraagt om de zegeningen (Zaligsprekingen) te ontvangen die Hij voor ons verlangt. Het is een uitnodiging voor ieder van ons om de man of vrouw in Christus te worden die we gedoopt zijn te worden: een verenigd persoon binnen het Lichaam van Christus, de lokale kerk waartoe we behoren. Dat en niets minder zou de voltooiing en vervulling van deze ‘openbaring’ van God vertegenwoordigen.

WAAR LEVEN IN GOD BOODSCHAPPEN

door Fr. Gregory, Vader Overste CSWG

Fr. Gregory is Vader Overste van de gemeenschap van de Dienaren van de Wil van God, een kleine gemeenschap van Anglicaanse monniken de leven in Crawley, Verenigd Koninkrijk. Andere getuigenissen van de gemeenschap zijn hier te vinden

Deze Boodschappen Zijn van de Heilige Drie-Eenheid

De Boodschappen, die Vassula sinds 1985 ontvangt, zijn bestudeerd door verschillende vooraanstaande theologen, die hebben vastgesteld dat ze volledig in overeenstemming zijn met de Heilige Schrift en de Traditie van de Kerk. Ze waren verbaasd om te zien dat Vassula, die geen eerdere catechetische training had gehad, de onderrichting over de meest diepgaande doctrinaire en spirituele zaken met zo’n gemak en zonder een spoor van fouten kon opnemen. Bovendien zijn Vassula zelf en de Boodschappen onderzocht door de Romeinse Congregatie voor de Geloofsleer, die tevreden was over haar antwoorden op hun vragen. Kardinaal Ratzinger vroeg Vassula om hun vragen met haar antwoorden te publiceren, samen met de bijbehorende correspondentie, wat ze gedaan heeft; en het boekje, getiteld ‘Waar Leven in God: Verduidelijkingen Met De Congregatie Voor De Geloofsleer’, is nu gratis beschikbaar voor alle geestelijken.

De Heer maakt in de Boodschappen duidelijk dat ze op geen enkele manier iets toevoegen aan de openbaring, die al compleet is in de Heilige Schrift, maar dat ze bedoeld zijn om herinneringen te zijn, om gehoord te worden in de Geest, aan wat nu vaak genegeerd wordt in die openbaring, volgens de voorziening die Hij beschrijft in Johannes 16:12-15. In elk tijdperk inspireert de Heer zijn profeten voor deze taak. Zij die verlicht zijn door dezelfde Geest die de profeten bewoog om woorden van de Heer te spreken, zullen de echtheid van de woorden van de profeten onderscheiden; en op dezelfde manier is de Heilige Geest de enige Persoon die de lezer uiteindelijk kan overtuigen van de echtheid van de Boodschappen van Waar Leven in God. Zelfs degenen die er door uiterlijke verbale criteria van overtuigd zijn dat de Boodschappen echt zijn, zullen nog door de Heilige Geest moeten worden onderwezen hoe ze ze uit het hart kunnen horen, op een volledig persoonlijke manier, om er baat uit te halen op de manier die de Heer bedoelt. Duizenden mensen van over de hele wereld hebben op deze manier al getuigd van de echtheid van de Boodschappen en hebben ontdekt dat ze, zoals de Heer ze heeft beschreven, Zijn liefdeshymne aan Zijn volk zijn.

De Boodschappen Zijn een Nieuwe Manier van Evangelisatie

De Boodschappen zijn in de eerste plaats bedoeld voor de re-evangelisatie van een generatie die door het heersende rationalisme van deze tijd verleid is tot afvalligheid van het geloof van hun voorouders; en omdat deze rationalistische mentaliteit zich nu over de hele wereld verspreidt, bieden de Boodschappen ook een effectieve evangelisatiemethode voor hen die het Evangelie van Jezus Christus nog niet hebben ontvangen.

Het Evangelie presenteerde onze heidense voorouders een ordelijk en ‘rationeel’ universum dat geschikt was voor wetenschappelijke studie. Door een diepgaande ‘metanoia’ namen ze een mentaliteit aan die was afgeleid van het Woord en de Wijsheid van God, de Persoon zelf die de Zoon van de levende God is. Want de schepping kan alleen juist worden waargenomen en begrepen wanneer zij wordt ontvangen en gebruikt als een goede gave die voortkomt uit de liefde van God; en deze ware waarneming moet ook worden aangewakkerd en verlicht door een overeenkomstig antwoord van liefde aan de Vader-Schepper voor Zijn goede gave.

God heeft nooit bedoeld dat mensen de dingen van deze wereld of hun rationele vermogens zouden gebruiken zonder een liefdevolle afhankelijkheid van Zijn Heilige Geest van Waarheid en Zijn geopenbaarde bedoeling voor Zijn schepping. Het rationalisme van deze tijd is daarom een achteruitgang ten opzichte van de wijsheid die voortkomt uit het geloof. Het is satanisch, omdat het voortkomt uit de oorspronkelijke verleiding om de menselijke rationele vermogens en de goede dingen van de schepping te misbruiken voor eigenzinnige doelen. Als gevolg van dit misbruik heeft “de hele schepping gekermd en gezwoegd, tot nu toe”. Het primaire doel van evangelisatie zou moeten zijn om de ‘zonen van God’ te herstellen in hun trouwe dienst van de geopenbaarde bedoeling van God voor Zijn schepping (cf. Romeinen 8:19-23).

De Boodschappen van Waar Leven in God zijn daarom een bijzonder geschikte manier van evangelisatie voor onze tijd, omdat ze beginnen met het herstellen van de relatie van vertrouwen en liefdevolle afhankelijkheid die de hemelse Vader voor elk van zijn kinderen voor ogen heeft. Iedereen wordt persoonlijk uitgenodigd om de Boodschappen te horen en erop te reageren voor hun voortdurende zelfkennis, berouw en bekering van hun leven. De Heer Jezus Christus wil iedereen verzekeren van zijn bereidwillige vergeving, voor hen die zich met berouw tot Hem keren, en van Zijn verlangen om met hen verenigd te worden in Zijn Heilig Hart. Hoe ongeloviger en wanordelijker de wereld wordt, des te essentiëler is het dat alle Christenen streven naar zuiverheid van hart, om de liefdevolle aanwezigheid en kracht van God in zichzelf en in de wereld om hen heen te kunnen ‘zien’ en Zijn profetische woorden van belofte en waarschuwing te kunnen ‘horen’. Hier ligt een door God gegeven kans om een ‘zendingsgerichte’ Kerk te vormen en te bekrachtigen.

De Bijbelse Taal van Gebed en Lofprijs Herstellen

In de Boodschappen herstelt de Heer het gebruik van de typologische taal die in de Evangeliën te vinden is, verder ontwikkeld door de schrijvers van het Nieuwe Testament en verfijnd door de Vaders en andere spirituele meesters van de Kerk. Deze typologie verenigt het Oude en het Nieuwe Testament door woorden uit het Oude Testament te gebruiken, zoals ‘slang’, ‘Abel en Kaïn’, ‘Egypte’, ‘wildernis’, ‘beloofd land’, ’tempel’, ‘heiligdom’, etc., met vernieuwde geestelijke betekenissen, om het nieuwe volk van God in verband te brengen met de huidige geestelijke werkelijkheid van de Kerk, nu vervuld door de komst in deze wereld van het Koninkrijk van God in Christus en de Heilige Geest. De sleutel tot het gebruik van deze typologische taal, als een middel voor diepgaande spirituele communicatie, is het woord ‘hart’, dat beide Testamenten en de hele spirituele Traditie van de Kerken van Oost en West gemeen hebben. Het menselijk hart is door God geschapen om binnen de schepping dienst te doen als tempel van de Heilige Geest en als centrum van eenheid voor ieder mens en de mensheid als geheel.

Door Zijn incarnatie en verlossende werk heeft de Heer Jezus Christus het menselijke hart hersteld in haar door God gegeven bedoeling voor eenheid. Jezus houdt nu de hele wereld in Zijn liefdevolle Hart voor haar verlossing en Hij deelt deze zorg allereerst met Zijn Moeder, Maria, die Hij heeft aangewezen om te dienen als de Moeder van alle Christenen (vgl. Johannes 19:26-27 Openbaring 12:17), door wiens liefdevolle voorspraak we worden gevoed in de Heilige Geest en beschermd tegen Satan. We zijn nu in het tijdperk van Christus’ komst; nog niet Zijn definitieve komst, maar eerder in dat voorbereidende tijdperk waarin ‘alle dingen onder Zijn voeten worden gelegd’, door de vereniging van hart tot Hart met Hem, in gebed en lofprijs, van Maria en alle trouwe leden van Zijn ene Lichaam, de Kerk; want Hij heeft aan het Kruis over al Zijn vijanden gezegevierd.

Waarom de Geestelijken de Boodschappen Moeten Lezen

De Heer eist als Hoofd van Zijn Lichaam, de Kerk, het recht op om haar te leiden in haar gehoorzame dienst aan Zichzelf en om haar eenheid opnieuw te vormen in de gemeenschap van de Heilige Geest. Daarom heeft Hij veel te zeggen in de Boodschappen om de herders van Zijn Kerk te corrigeren en aan te moedigen. Hij wil dat ze met Hem de pijn delen die Zijn Lichaam teistert, terwijl de hiërarchieën nog steeds hun aparte kerkelijke identiteit behouden. Dit delen in het lijden van Christus is noodzakelijk om de verdeeldheid te overwinnen en de eenheid te herstellen, en zo de evangelisatie die de Boodschappen beogen effectief te maken. Want ze zijn gegeven voor alle Christenen, en eigenlijk voor de hele mensheid, om hen voor te bereiden op de beloofde uitstorting van de Heilige Geest, het vuur dat de Heer over de aarde komt werpen om Zijn volk te redden van de duisternis en de dood van de afscheiding van Hemzelf. Bovendien wil Hij dat Zijn priesters de integriteit van de Eucharistie herstellen als de viering van Zijn Eeuwigdurende Offer, om Zijn hele priesterlijke volk te verzamelen in de eenheid van dat Offer, en om hen te voeden met Zichzelf aan de hemelse Tafel van de Vader; want Hij is ware God en ware Mens, de Tweede Persoon van de Heilige Drie-Eenheid, aan wie zij de glorie tot in eeuwigheid!

Pater Gregorius CSWG

Fr Ion Bria, Professor of Orthodox Theology

A former Director of the Unit 1 Unity of Renewal of the World Council of Churches, Geneva, discusses the book, “Fire of Love”, a collection of extracts from “True Life in God” which speak of the Holy Spirit.

Within the fellowship of God’s people, commitment to Christ constitutes the foundation and core of the life and ministry of all believers, priests, teachers and bishops. Some are called to a discipleship in which their personal identity and faithfulness to Christ is of paramount significance, or to a distinctive calling which may represent an intensification of a close familiarity with the Risen Christ. Out of this intimate proximity and abundant dialogue, the faithful disciple is committed, under a solemn vow, to echo this unique joy. He/she is not sent to disclose a new revelation, but to re-tell and re-write anew what has been already revealed and manifested; “I find it necessary to write and to appeal to you to contend for the faith that was once for all entrusted to the saints”(Jude 3).

Fire of Love is a story written by a reminder of The Reminder. At this stage of history and in this particular place and situation, the reminder’s name is Vassula. Her analysis is realistic. Facing the present human unbelief, disobedience to the church, false prophecy, all speaking “the language of the world”, there is no time for complacency and lack of discipline. Christ wants a disciplined community with disciplined faithfulness to God. Where there is faith, God works through the feeble and the powerless, but where there is no repentance and faith, the weakness is weakness. There is an urgency of time, for the intruders and “traders” of Christ are increasing the ignorance of God, perverting and undermining the grace of God, and rejecting our only Master and Lord, Jesus Christ (Jude 4). By saying: Christ is risen, one goes beyond denouncing this world. One becomes a witness to the new world which will not pass. This introduction is not meant to canonize the content and method of Vassula’s Spiritual Conversations, nor to judge her as a skilful writer in various styles: doxological, sentimental, poetical, penitential. Rather it is to see how the two arms of God, the Son and the Spirit, (St Irenaeus about 130-2) take a disciple and do mighty works through her.

Jesus Christ taught us the Word of God, being Himself the living Logos of God. When the Jews reproached Jesus for not himself having been taught, He answered: “My teaching is not from Myself: it comes from the One who sent Me; and if anyone is prepared to do His Will, he will know whether My teaching is from God” (John 7:16). Jesus insisted on the content of love: “If anyone loves Me, he will keep My Word…. Those who do not love Me, do not keep My words. And My word is not My own: it is the word of the One who sent Me” (John 14:23-24). And the Good News has a certain objectivity. He refers to “My commandments”, to what is written in the Book of Psalms (Luke 20:42), in the Law of Moses, in the Prophets (Luke 24:44). Jesus did not remain in the desert, but explained the passages from the Scriptures in the Temple, and in encounters on the road (Luke 24:27-32). It is precisely by His teaching that He created a circle of disciples: “Because He taught them with authority, and not like the scribes” (Matt 7:29). All His life and ministry are in “conformity” with the oikonomia of the God of Salvation. He was absorbed by His Father’s affairs, (Luke 2:49). He went about the Holy Land but finally He turned back to Jerusalem, where His Crucifixion became His glorification.

The Risen Christ is now active in the Spirit, as becomes clear on the day of Pentecost. He needs the Spirit to communicate with us, therefore He enjoins on us: “Do not suppress My Spirit”. The Spirit is the Truth, who “will teach you everything and remind you of all I have said to you” (John 14:26). The Spirit is His witness, “another witness” (John 5, 6), since He will not speak as from Himself, but will say only what He has learned, and will teach you of the things to come” (John 16:13). But the Spirit is freedom, like a wind blowing where it pleases. Where there are false teachers and teaching, the Spirit repeats strictly what Jesus said. Where there are faithful disciples, the Spirit reveals the hidden jewels of God’s wisdom. The Spirit will complete in us the perfect love of the Risen Christ. “do not say that all I had to say to you has been said; why limit me as yourself?” Jesus imparts gifts, abilities, ministries, through the Holy Spirit. The Holy Spirit, who is present everywhere and fills all things, goes out to reach the whole world.

“For you too will be my witnesses”. Here is the role of the reminders of The Reminder and witnesses to The Witness, who are not selected and appointed to an office, but blessed and anointed to testify that Christ is Risen! “I am free to send you new portents and fresh wonders”. Their quality is perfect love and loyalty, and when it is necessary Jesus Christ asks them to rewrite His message. What a lesson about the “schola” character of Christianity! The Gospel is not imposed by imperial edict, decree of a magisterium, decisions of a council, by intellectual oppression or cultural conformism. The Christian is a scholastics absorbed in a master-disciple colloquium and gracious mutual communications. It could be turned into conversion, renewal of mind and heart. The scholastics will then say: “I vow to remain faithful to You; this is my solemn vow; help me keep this vow forever and ever.” The disciple of the Master remains a student, a pupil.

Fire of Love utters a heavy word and warning for ecumenical Christianity. The symbol of ” three iron bars” is true, and corresponds with the “rigidity” of Churches petrified in the sleep and lethargy of division. This is also here a matter of commitment to Christ. In His Message, Christ asks for some urgent “reparations”, at least to celebrate Easter on a common date. Only the fire of the Spirit can melt and bend the immobile bars. If not, Jesus will reject Christians like “rotten wood”. In an age when so many sectarian and fundamentalist groups retain all our attention and leave no time for remembrance of God, Christians cannot be completely deaf to the persuasion and advice of Vassula in regard to new signs of unity, here and now. There is something universal in this message, recalling that “all of you are one in Christ Jesus” (Gal 3:28).

Tradition specifies no limits to the material and medium to be used in communicating the Gospel message, requiring only that it be appropriate. The historical practice retains a strict number of teaching ministries: pastors, priests, teachers, theologians and bishops. Could we interpret Tradition as being concerned with other kinds of communication, e.g. exceptional charismatic reminders? Does it provide sufficient ground for taking as comprehensive a view as possible of those who are bearers of a vision of Christ, communicating through written words, received from above? The Church then has to recognize the gifts of the faithful, to develop and integrate them into the life of the whole Body. Discerning them, restraining some and encouraging others.

The author of Fire of Love possesses a visible testimony of her experience through her hands. The task of the voice and hand of the Reminder is not a mechanical one. She has to cope with her humanity, strengths, failures and weakness. She needs to come before God in penance and prayer. She needs to be sustained by the communion of believers and saints. Her stubbornness to say “Christ is Risen” as an unceasing prayer can irritate many. She is under the scrutiny of those who are questioning the objectivity and history of her apparitions, revelation and prediction. Her strength pointing beyond herself to Christ. She must be aware that she takes a great risk, because her authority is a subject-authority, itself under the judgement and correction of God. The Risen Christ, like the widow, keeps bothering her (Luke 18:5). Her availability, as a late comer, is already a grace, allowing the Lord to transform and to use her: “I have pleaded with the Lord three times for it to leave me but He said ‘My grace is enough for you: My power is at its best in weakness’. So I shall be very happy to make my weaknesses my special boast so that the power of Christ may stay over me, and that is why I am quite content with my weaknesses, and with insults, hardships, persecutions and the agonies I go through for Christ’s sake. For it is when I am weak that I am strong” (2 Cor 12:8-10).

Unity and our Holy Mother Mary

(from a Protestant point of view)

by Reverend Sverker Trônet

This talk was given to the international gathering of True Life in God in Jerusalem, May 1998

I have been asked to speak from a Protestant point of view about the Unity of the Church and Our Lady. First I must say something about being a Protestant or Lutheran.

The Church of Sweden as a whole was severed from the Church of Rome and the Pope during the Reformation in the sixteenth century. It was the king who wanted to be the sole ruler of his country and he did not want any interference from abroad, that is from the Pope and the bishops who really had a good deal also of worldly power.

The teachings of Martin Luther suited the king’s purposes very well. The king took the place of the Pope. From Germany, the mainland of the reformation, was imported the most important of the reformation confessions – the Augsburg Confession, which was critical of abuses in the late medieval Church but was otherwise very traditional, with no intention of teaching anything new, but only being a witness to the faith of the one, holy, catholic (also Roman) and apostolic Church. The Augsburg Confession is today considered, by the official Catholic and Lutheran Ecumenical Commission, to have a catholic intention and an ecumenical will.

There certainly was a great change of the Church in Sweden and for the faithful in the reformation time, but there was also a certain continuity. Some priests and bishops left the country, but some stayed and saved what could be saved.

After the turmoil of the reformation there was just one Church in Sweden. There still were bishops and priests, who by now could be married. The Mass was celebrated, but it was in Swedish instead of Latin and the people could now communicate also from the chalice. Mary and the saints soon disappeared. And so did the monasteries, often by violence. The Bible was translated and there was catechetical work in the schools. For three hundred years there was no alternative. Being a Swede meant being a Lutheran.

Today, despite a radical secularisation, most Swedes belong to the Church which is no longer governed by the king but by democratically voted politicians and their parties. I cannot call myself a Protestant or a Lutheran, but I belong to the Church of Sweden.

I don’t think the reformation in Sweden, from a religious point of view, could be justified or was necessary or for the good of the Church, but I can see some good things in it, despite the undisputedly bad things, and also what these good things came to mean for the future.

The Bible, read within the horizon of the old tradition and the Augsburg Confession, was kept as the first and last authority for the faith. This is what preserved the Church in Sweden as a fairly orthodox Christian Church, despite its severance from Rome. But you can imagine what happens today when the Bible, at least in practice, is no longer an authority and if it is taken notice of at all, it is interpreted according to the opinions of the day.

In the example of the Church of Sweden you can see, both positively and negatively, the vital necessity of the unity of the Church, both in space and time, being in communion with all the other local Churches all over the world, in the bishops unity with the Bishop of Rome, but also being in communion with the saints of all times, which means an active remembrance of the tradition. When a Church both has lost its memory and is cut away from the universal Church it is exposed to the pressure of the world and modern secular opinion without the God-given defence and corrective. I believe only the reunion with Rome could save and preserve the Church of Sweden as a Christian Church.

This is said as an example. Now something more general about Christian Unity. There certainly are many things that keep all Christians together, also from different denominations. We believe in and pray to the same triune God. We believe in the incarnation of God the Son. We all believe in the saving death and resurrection of Jesus Christ. We are baptized with the same baptism, Even if all Christians can’t go to communion together we believe that we receive and are joined to the one and same body of Christ in the different churches. With slight variations we share the same beliefs. Isn’t that enough? Our Lord prays to the Father, in his priestly prayer in St. John’s seventeenth chapter and says: “May they all be one … so that the world may believe it was You who sent me.”(v.21)

The unity that Jesus prays for is not only a spiritual unity, but a visible unity in this visible world, “that the world may believe”. The Church certainly is an instrument in God’s hands for the salvation of the world. It is God’s Church. He has made it according to his plan and for his purposes. That the Church should be one and visibly one is certainly part of the founder’s will and intention. The visible unity belongs to the nature of the Church and is very important – a top priority. Visible unity demands a visible center of unity. For the local community there is the parish priest. For the diocese the bishop. For the patriarchate there is the patriarch. And for the whole fold, for the universal Church, there is the Pope.

That there should be a pope is part of Christ’s plans for his Church. This is not what was in dispute from the beginning by the reformers, only the misuse of the papal power. That there is and should be a petrine primacy is clear from the gospels. And as certain as there is an apostolical succession from the apostles to the bishops, there is a petrine succession from St. Peter to his followers on the apostolic throne in the Church of Rome.

Can a Protestant really say so? There are liberals who wouldn’t, because they would say the papacy is part of a patriarcalistic structure. There are others who would reiterate the confessional formulas from the sixteenth century and would eventually say the pope is the antichrist. But if by ‘Protestant’ you mean a person who wants to be true to the Bible, read with the glasses of the old orthodox and catholic tradition, a Protestant certainly could say that the papacy is instituted by Christ.

In the papal encyclical letter from 1995, “Ut Unum Sint”, John Paul II asks the non-Roman Catholic Church leaders to consider with him the forms in which the Petrine Primacy could best serve its mission, “that they all may be one … so that the world may believe ..” With regard to the Church of Sweden and the Anglican Churches this invitation should have been very interesting three years earlier, but in 1995 there had already happened things in these churches that made dialogue seem impossible.

The ecumenical dialogue between The Church of Sweden and Rome was for some years, between 1989 and 1993 very promising. The Swedish archbishop declared from the high altar in St. Peter’s in the presence of John Paul II: “The moment has come to declare that the denunciations from the time of the reformation are no longer valid.” The Pope visited Sweden and Cardinal Cassidy the head of the Papal secretariat of Christian Unity wanted an examination of and a dialogue about the apostolic succession in the Churches of Finland and Sweden, to see what was needed for a full recognition.

In the question of the important reformation doctrine of “Justification by faith” a consensus has been reached between Rome and the Lutherans. A dialogue at least as promising was also going on between Rome and the Church of England. But in both cases it came to an end because of new divisive developments. John Paul II declared at Pentecost 1994 that the Church has no right whatsoever to ordain women for the priesthood and that this decision is definitive for all the faithful in the Church. Only four and a half months later the Bishops and other leaders in the Church of Sweden declared that “You cannot be ordained to the priesthood unless you acknowledge women as priests.”

The Lutheran World Federation declared that they would not be without or sacrifice women priests for the sake of unity. After this, two women have been made bishops in Sweden and more women than men are ordained and on their way to ordination. There is also a very vocal feministic theology, which makes new interpretations of the faith and also, of morals. This development has made a total relativism necessary. You cannot criticize and say that it is not according to the Bible. They will answer: It is just pictures and symbols and anything will do. You could just as well say that God is our mother as our father.

This development (in Sweden and England and also in other countries) has made divisions within the Churches of Sweden and England seem necessary and groups are now trying to find their way. The eyes are of course on Rome. The situation is felt to be so serious for the Church of Sweden that many people ask whether it will survive at all. My personal feeling is that only being with the Church which Christ has built on Peter could save us from being transformed into something else than a Christian Church or from annihilation. Only a Church in communion with Peter could rightly put its trust in the promise of Christ: “You are Peter and on this rock I will build my Church. And the gates of the underworld can never hold out against it” (Mt,16:18)

Our Holy Mother Mary is together with the Pope, by the typical Protestant, considered to be what is typically Catholic, and therefore to be shunned. The Pope was by one blow of the sword severed from the Church in Sweden. Mary probably remained in the hearts of the faithful of the first reformation-generation. That was a thing the king couldn’t do anything about. But as the Rosary was forbidden and most of the Marian statues were removed, neither was there any place for our lady in the Protestant Swedish hearts. You can only speculate about what this has meant. To live without the Mother Our Lord has given to his Church.

Typically enough in liberal Protestantism Jesus is not Immanuel, that is God with man, but he is man with God and that is what Mary in reality is. To live without Mary as mother and ideal has made Protestant Christianity more of a teaching to understand, than a life to live. The Church in the reformation became more of a school than a place for prayer and adoration. At the same time it must be said that Mary wasn’t banished from the Church’s teaching, although her place was very much in the background.

So you can find in the confessional writings, in the hymns and in the writings of Martin Luther, sentences that in one way or other affirm the teaching of all the Marian dogmas, although not as dogmas. This, together with other similar catholic elements, has not been without consequence for a Marian renaissance in the Church of Sweden and it has also made it possible to remain in the Church of Sweden with a Catholic faith, without a conflict with the official teaching.

As there are no problems with Peter and the pope, there are no difficulties for a biblical Protestant, of what our old ecumenical archbishop Nathan Sderblom called the evangelical-catholic tradition, to share the catholic and orthodox beliefs about Our Lady. The problem with present day Protestants is that very many of them, I speak first of all about the Church of Sweden but perhaps it could be said also about Lutherans and Anglicans in Western Europe and the USA, that they don’t seem any longer to believe in Gods revelation nor in the Bible as the Word of God. But if The Word of God is a lamp to your feet and a light to your path, it will lead you to honour and bless Mary.

We can take it for certain that all of Our Lord’s actions and words had a meaning, not just for the singular situation in which they were performed or uttered, but were meant for the Church he founded and therefore had a universal meaning and were to be valid until the end of time. Therefore it is very natural to see that Jesus, from the Cross, gave Mary to be the mother not only of John, but of all the apostles and of all the Church in all times and places.

Next we are led by the word of God to see with John “the great sign which appeared in heaven: a woman adorned with the sun, standing on the moon, and with the twelve stars on her head for a crown”. Of course this is Mary. She is alive, She is taken up to heaven with her body and crowned to be the Queen of heaven and earth. We can turn to her and ask for her motherly care and her prayers for us. Mary is the Mother of the Church, but she is also The Church – Our Mother. She is a personification of the Church. In her everything that we are waiting for is already fulfilled and she is already there, where we hope to meet her and her Son, in heaven.

In this way I could go on, from the Bible to the Catholic dogma. And in the case of, for example the dogma of the Immaculate Conception, where it isn’t absolutely self-evident, from the Bible, that “Gratia Plena” – “full of grace” – means that there was not ever any place for sin in Mary, I am fully confident that the Holy Spirit has led the Church to the complete truth according to the promise of Jesus. (Jn,16:13)

Among the many titles of our Lady and among all the things She is, let us ask her to be, for the Church, the Mother of Unity. That unity which Jesus prayed for and which seems to be so very difficult, sometimes even impossible. Let us confide it to her care and to her prayers, that it may come soon, at that time and in that way which is according to the will of God.

I have also been asked to say why I support the messages of True Life in God. If somebody had told me about Vassula before I myself had heard her or had read the messages, I would probably have been uninterested, supposing it was another silly sect. I would not have said it was impossible with prophesies, revelations or messages like these, but I never had met anything like it. But since I for the first time heard Vassula in Rome in march 1995 I have been convinced that it is all true.

Perhaps I could say that I recognized the voice, I was very moved and had tears in my eyes. Since then I have read the messages and I have never come across anything that sounded strange or foreign to what I have learned from the Bible and the tradition of the Church. What has meant most to me is of course the intimacy of the messages. The important position of Mary. The centrality of the unity of the Church around the Pope and also the admonitions to be one with John Paul II. As you may have understood, I think I have seen instances of that apostasy, which Jesus has spoken of in the messages. What is not unimportant to me is also the fact of Vassula not being formally a Roman Catholic, but living a Catholic life and having the catholic faith. That is my situation also and with me many in the Church of Sweden.

Bishop João Evangelista Terra

Bishop João Evangelista Terra is a well-known exegete who has worked in
different parts of the world, including the Vatican where he worked with
Cardinal Ratzinger for ten years. Totally supportive of Vassula, he wished to give the following testimony at the conclusion of the prayer meeting in Brasilia, October 12, 1997.

Continuously applauded by the thousands of participants at the meeting,
Bishop João Terra, an imperturbable smile on his lips, spoke with such
firmness and conviction that he did not seem to notice the uninterrupted
applause. His firm conviction, as well as the extraordinary joy he was
feeling, were obvious in this atmosphere of faith and charismatic
evangelisation. Attentive and thankful, we listen to Bishop Terra:

— I would like to say a few words of thanks, as auxiliary bishop, for
the joy we are feeling at Vassula’s presence here in Brasilia. It is truly
an extraordinary grace!

We have all of us, this week, lived with the Pope’s presence in Rio de Janeiro. This was worth more than many missions. There were two million people. It was truly the presence of transforming grace. We, who were there, came back truly renewed. The Pope urged us to prepare during these three years for the Third Millennium. We are now coming to the end of the first of those years.

This year, we are meditating on Jesus Christ, on the theological virtue of Faith, on the Sacrament of Baptism. The Pope himself is now inviting us to meditate, as of now, in November, on the next year which is entirely dedicated to the Holy Spirit. The year 1998 will be the year of charismatic renewal, a year filled with the Holy Spirit, during which we will meditate on the Sacrament of Confirmation, the theological virtue
of Hope, and Mary, the Model of Hope.

The year 1999, the vigil of the Great Jubilee of the coming Third Millennium, is entirely dedicated to God the Father. And we see how Vassula speaks with such tenderness, calling God “Dad”, very boldly, as Jesus did. During 1999, we are, all of us, going to meditate also on the Father, the theological virtue of Love — the Father is the fountain of Love — , on the Sacrament of Reconciliation. We see that Mary is the
Model of Love, the Mother of Tender Love. This is the preparation, the three years of preparation.

Last year we were at a conference in Jerusalem at the invitation of Rabbis. There were a hundred Rabbis, five hundred Christian bishops — Catholic and Orthodox — and twelve Cardinals. On my return, I spoke to the Pope. He was enthusiastic. I have lived two years in Jerusalem. So I told the Pope of my great hope. For the year 2000, he (the Pope) is actively preparing the meeting of Christians with the members of the
monotheistic religions — Jews and Muslims. There will be a big meeting on Mount Sinai where Jews, Christians and Muslims will gather: a hope, a dream of the Pope. This Pope is a saint! His dream is truly inspired by God: a great meeting in Jerusalem of Christian Churches, dealing intensively with the Orthodox Church, the Evangelical Churches — the great Evangelical churches — in the hope that Jesus’s prayer will be
fulfilled: that there will be only one heart, one flock and one Shepherd.

That is Vassula’s mission. This is what her mission amounts to also: to make this prayer of Jesus come true in the year 2000. This prayer of Jesus is truly scandalous. Scandalous! “Father, I want that all be one.” Pardon me! Is that the way to ask? One should at least say “please”. But He said: “Father, I want!” He wants. It’s not lack of education, no, He knows that this is what the Father wants — that the Father’s Will be His own will: that there be only one flock and one Shepherd. It is Christ’s prayer.

This millennium, from year 1000 to year 2000, has been a millennium of great trials, and divisions within the Church. May the Third Millennium be a millennium of unity. God is sending us this charismatic person. I have known Vassula for five years, since I first met her in Recife (It was Vassula’s first visit to Brazil, accompanied with Fr.
O’Carroll and the representatives of the Ediciones Boa Nova). I speak her mother tongue a little. I have also worked two years in the Middle East, in Egypt, I greeted her and she replied with tenderness, in Arabic

As a matter of fact, what joy that Mass was!… I don’t know if she remembers: in the Colegio de las Damas (the Ladies’ College), in the overflowing gymnasium. When I began to read the Gospel, in the manner of Jesus, saying: “be silent and come out of this man”, suddenly, from the mouth of a man possessed, a thundering voice cried out “I’m not coming out! I don’t want to come out!” Ten thousand people stood petrified. I said nothing and remained quiet. I didn’t want to argue with Satan. I lowered my head. Everybody started to recite the Our Father, to pray… suddenly all were silent: he was standing up there, on the third floor, ready to throw himself over.. It took five people to hold him back. The Mass ended. The possessed man came to ask Vassula to forgive him,
saying: “I don’t know what happened.” And he went on: “when I was born my father dedicated me to Satan. My life has been hell. My only hope is that you lay hands on me.” He was kneeling, transformed. It was amazing!…

Our great friend, Bishop Victor (Most Reverend Victor Tielbeeck, Bishop of the diocese of Formosa, in the state of Goías, Brazil), used to say: “every time Vassula
shows up, Satan acts up!” Last year, you’ll remember, the lights went out, here, before the meeting started.

And speaking of Bishop Victor, this year we had a meeting of the Regional Bishops’ Conference with the Holy Father. So he asked about Vassula. Cardinal Ratzinger then said “I’ve received a mountain of letters from cardinals.”

Although the Cardinal was speaking only in Italian, Bishop Victor asked him in German: “But, Cardinal, should I change my attitude?” “Continue as you have done until now,” the Cardinal replied, in German, (in front of us who understood him) but be prudent.” (This reply by Cardinal Ratzinger is in perfect agreement with what
he had said in Mexico on May 10, 1996: “you may continue to promote her
writings, but always with discernment.”)

So, let us look at the deeds… by their fruits we’ll know them. Ask yourself: “in this movement, what have you observed? What are the fruits? How many transformations? How many conversions? By its fruit you will know the tree.

Today, you’ve filled this hall. Why did you come here? Why? Because there was an invitation, I don’t know why… But this is an opportunity. The reason why we have come is that Someone has drawn us here. “No one can come to me unless he is drawn by the Father who sent me.” (Jn 6:44). You have been drawn by someone who loved you first. Someone who has drawn us here to listen to a word of light, a word of salvation. Do you
understand? You should be very happy; you have been given an opportunity.

In a way you represent a select part of this diocese. Those who were drawn by the Father have come here. What beauty in this welcome! You are seeing what signifies the presence of a charismatic person. A charism is not a grace for one’s (personal) sanctification. It does not mean that Vassula is holier than you are. It is a grace for the
sanctification of others. We should be grateful because this grace sanctifies us, brings us closer to Jesus Christ. It prepares us for the Third Millennium..

Vassula, a few words in French: Je veux vous dire ma grande joie. Nous sommes vraiment très heureux de voir votre présence chez nous; c’est une présence de grâce, de lumi re et de soleil. Merci bien, Vassula. (“I would like to tell you what a great joy it is for me. We are really very happy that you are with us; your presence is one of grace, light, and sunshine. Thank you very much, Vassula”)

Source: Ediçoes Boa Nova and “Actualizando Medjugorje”

Reconciliation: the Trinitarian Approach

by Father Vladimir Zielinski (Russian Orthodox)

Nicolas Fedorov, the great Russian thinker of the 19th century, says: “Our social program is the Trinity.” Today, we can say — with reason — almost the same thing: our program of reconciliation is also the Trinity. Because the very essence of the Trinity is relation and love. It is the same in the bosom of the Trinity. Relation-love unites the Three Persons within the divine essence, and our Christian faith, if we try to break it down into elements, is also made up of relation, love, hope, joy, fear, the certitude of a certain presence and amazement, wonder. Let us begin with wonder, because, before thinking we must be able to be filled with wonder. We must pause and plunge into a prayerful silence so that the Trinitarian mystery enters in us and engages us, embraces us, unites us.

A feeling of wonder before the Trinity is not a fleeting sentiment, but a way of letting it reveal itself within ourselves. If we are searching for unity and reconciliation in wonder and contemplative veneration, we arrive also at unity in the unveiling of the mystery, lived together, and, at the end, we can with the grace of the Spirit attain also unity in thought, experience and the triadological formulas which express the incomprehensible.

I will try to approach the incomprehensible as it is seen and lived in my Orthodox Church. But I believe that the vision of God in his depth is common to us all. Divided in our understanding, we are secretly united in this inexpressible reality which manifests itself openly or secretly. The path to reconciliation is here, on the road toward the mystery which lies at the origin of humankind.

Let us start, then, with the visible and go to the revelation of the invisible, on the traces left by the light and, as a starting point, let us take the words of St. John at the beginning of his Gospel.
“No one has ever seen God;
it is the only son, who is nearest to the Father’s heart,
who has made him known” (Jn 1:18)

1. The images of Christ

“He has made him known”. We enter the abyss of the Trinity through the door of the only Son. “I am the gate of the sheepfold,” says Christ. Those sheep are our souls, our bodies, our thoughts. Through that door, the abyss opens and God enters and makes himself at home in the human family. Christ is the gate to vision, because He is visible, we can hear his voice, we can almost touch his hand. But when we get closer to Him we touch the unfathomable. We enter the mystery, the ineffable.

We, humans, live outside this mystery, at the boundary. It challenges us from everywhere. It cannot be seized, neither by the thoughts that reflect it nor by the words that seek to describe it. But everything that makes us human is rooted in Christ and in the abyss which he uncovers, discloses or unveils. Thanks to Him, we are gifted with our concepts of good and evil, our images of beauty and ugliness, our notions of heaven and hell. This abyss hidden in us is the habitat of our nostalgia and of this anguished questioning before death which cannot be separated from man. All those human things are in a way illuminated from inside by this light coming from the depths of the mystery. Everything that is truly human may serve its direct or discreet messenger.

I>”The Word was the true light that enlightens all men” (Jn 1.9). The light touches everyone of us, but often remains unnameable. But it is not an enigma to be deciphered. And it will not let itself be reached by darkness. And, for this reason, the eye accustomed to confusion between light and darkness perceives it with difficulty. It is the heart that recognises it first, because the light shines in its depths. But, everywhere it leaves traces of its presence, of its residence. The light talks. The Word shines from the heart of silence, the face is drawn in the depths of the mystery. That interior face is engraved on every human being. It is like a personal message to each one of us. It often remains anonymous, when we do not wish to see it, but, from its anonymity, it calls us to dialogue, to acknowledgement. It looks at us, scrutinises us, listens to us. It reveals itself constantly but, for the true meeting, we have to choose it, to take a step toward it, to call it: You.

The Mystery, the Light, the Face – those three words are the first that come to my mind when I reflect upon the immediate experience of Christ. They are common all. Every Christian knows that we are chosen by Him as His friends, His brothers, His fellow citizens living on the same earth and destined for the same heaven. Our faith comes from the acknowledgement, the encounter.

Man is created as the one who must encounter another one. This encounter is more intimate than any intimacy and, at the same time, it is social. In Christ’s word, every one can recognize another who becomes his neighbour, his brother; and, in that way, we all constitute the fellowship of the word. “I have spoken openly to the world,” Christ says and everyone can hear Him. Jesus speaks openly to the world and secretly in the hearts. Thus the word which “was with God in the beginning” achieves the sacrament of the human person. “The light inside you” (Luke 11.35), the image of God, the face of Christ in the depths of our being, “constitute” this divine beginning in man. We are always on our way toward that source or toward Christ who allows us to meet him, to discover him anew.

How many discoveries have been made during those twenty centuries? It was thought that Christianity had been defeated in the 19th century; in the 20th century, pagan ideologies could celebrate their triumph, but today, at the dawn of the new millennium, it is becoming more obvious that the coming century (as, for that matter, every century since the Incarnation) shall be that of Christ.

The Gospel is not yet being preached in the world, not in the geographical sense, but in all its fullness, in its depth, in all its unknown grace. Christ, it seems, sometimes withdraws into the shadows of history, allows Himself to be driven away, to be ridiculed, and then manifests Himself again in an unexpected manner. The sap of his words is stronger than the “wisdom of this world”; its shoots pierce through all systems of thought, even those that call themselves Christian. I remember the words of Teilhard de Chardin that, after every crisis in history, Christ appears again in an unexpected depth, in the new light. That will be in the future until the time when he comes, because it is not men who have created Christ, but the Father created them in His Son and gave them a spark of His Spirit. And the Spirit will remain the mother who revives in our souls – in the unexpected holiness, in the new discovery – Christ who is the same today and throughout the centuries is the same, the one who saves, the one who unites.

II. The Holy Spirit and the transmutation of gifts

“Happy are those who have not seen and yet believe…” says Christ.

Our knowledge of Christ resembles the image drawn by the One who really knows Him. “No one knows the Son except the Father, just as no one knows the Father except the Son and those to whom the Son chooses to reveal him” (Mt 11.27). This act of revelation wanted by the Father is the action of the Holy Spirit. The names of that we find in our memory, in our heart, are the names given by the Holy Spirit. Our experience of the Holy Spirit is the manifestation of the Holy Spirit. But he always remains invisible, out of reach.

God’s name is beyond anything man is able to say with his mouth or to define with his mind. Our Jewish or Muslim brothers are quite justified in wanting to protect it. But there are words that are messengers, words that are icons, words that unite the fire which created the world with its beauty and this little spark of faith ignited in us. The first of these words is love. It is not a matter of sentimental affection but, first of all, a bond which unites us, mortals, with the God incomprehensible and indefinable as the liturgy says. It is some mysterious common substance which exists between God and us, the truth which is one for heaven and for earth, the miracle of God’s presence among us. He is present not as a distant concept but as a friend, a brother, a Saviour. This bond which unites us, this miracle of the presence, this abyss of love is called the Holy Spirit.

When we invoke the name of the Trinity, of the Father, the Son and the Holy Spirit, we not only confess a certain vision of God, but we are already at the centre of this mystery, open before us. And we are already united in the love that “has been poured into our hearts by the Holy Spirit” as St. Paul says (Rm 5.5). What we call Revelation consists in this effusion of the mystery of love, unveiled by the Spirit.

We answer spontaneously with gratitude. But gratitude for love is also the action of the Spirit. The Son who discovers the Father through the Son is also the action of the Spirit. The heart which purifies itself to leave space for God is the action of the Spirit. Those actions are the three components of our faith. But faith is first the answer to love. The Spirit reveals the Father. The Spirit revives our memory. The Spirit suggests the words of the prayer. The Spirit is the exchange of gifts between God and us, our little gifts, our miniscule efforts and God’s immense gifts that surpass us.

The miracle of Christianity consists in God’s presence among us. Not only “God is in Heaven and you are on earth” which is the rule of all monotheistic religions, but God is with us, with his Word, His grace and His love put in our memory and in our heart.

We are not worthy of serving in that abode because of our sins, our weaknesses and our limits before the Lord and, at the same time, we are admitted into the Holy of holies. Jesus says : “If anyone loves me he will keep my word, and my Father will love him, and we shall come to him and make our home with him” (Jn 14.23). Oriental tradition understands this home in the most personal and concrete sense, as the house of God, built with us and within us. Let’s listen to the Orthodox liturgy: it can be assimilated to the building of God’s house in the community of the faithful and in the human heart. This building is done by means of art, prayer and even our sentiments. In the sacramental sense, this house is built through the transmutation of the bread and wine into the Body and Blood of Christ. But the sacramental Eucharist is the sign of the Eucharist of creation about which spoke the Catholic theologian Teilhard de Chardin and the Orthodox theologian John Ziziulas. The Eucharist, in its direct and spiritual sense, is the gratitude of the son or sons who remember the eternal sacrifice of the Lord. That memory is transformed in the sacrament, in the corporal and spiritual union with our God. We are in the home of Jesus and his Father or in the union of love, that is in the Spirit who changes, who transforms, who accomplishes this union.

What does the Holy Spirit do? He enters into the love and desire of the man and woman, creating another human being, another soul, another temple of God. He touches the face of the animal endowed with thought, becomes a human face with its beauty, its enigma, its eyes that have encountered God’s gaze. He descends on simple human food and it becomes the home of God, His Body and His Blood, His sacrifice and His love.

The key-word of this action, of this incredible change is transmutation.

The transmutation of human words into the Word of the Lord.
The transmutation of our fragile memories into sacred memory.
The transmutation of our thoughts and feelings into the mystery of faith
The transmutation of the community of the faithful into the Church.
The transmutation of human love into the temple of the Holy Spirit
The transmutation of our food into the sacrifice of the Lord

Each time, the new reality appears and builds itself from the elements of this world. This temporary earthly reality has its roots in another reality, eternal and heavenly, which surpasses us infinitely. It unites without confusing them two orders of being and creates a new reality, divino-human, which carries the principal message of Christianity: God has given the gift of the transmutation of his existence in our life and that gift is always achieved through the action of the Spirit. The action of the Spirit signifies that what God gives us is united to man and becomes divine. The most radical transmutation is that which makes us into citizens of the Kingdom.

In the long and difficult process of transforming our souls and bodies to prepare them for the Kingdom, one part belongs to man, the other to God. Man becomes God’s associate and participates in the common task, in the work of transmutation or transfiguration of humankind into Christ. But in order that this task may be achieved, another transmutation must occur: that of divided, often opposed communities into a united family.

The Spirit makes Christ present and near, but glorified Christ sends us the Spirit. They are two reciprocal missions of those two hands of the Father, as St. Irenee says. The Orthodox Church declares that the Spirit proceeds from the Father and becomes the splendour of the Son, but the Spirit illuminates the Son not only at the side of the Father but also in us, in our hearts, in our lives. The Spirit penetrates our conscience and creates a kind of reciprocity, of correlation, that is the capacity of knowing the Son and, through the Son, the Father. Now, true knowledge can happen only in the conciliarity of our souls, of our consciences, in the sacrament of reconciliation before our common Father.

III. The revelation of the Father through the mirror of liturgy

There are a thousand reflections of the invisible Father in the reality that is accessible to man. “The heavens declare the glory of God, the vault of heaven proclaims his handiwork; day discourses it to day, night to night hands on the knowledge” (Ps 18.1). If we lend an ear to the knowledge conveyed by heavens, days, nights, mountains, clouds, rivers, herbs, we’ll say that the Son has made it appear, that he has incarnated it everywhere, that the invisible Spirit has made it present in the glory of being. But here we choose a praying man as a witness to the Father, a liturgical man as His son who loves the One he knows “as if seeing the invisible,” according to the words of St. Paul.

In the environment of the Byzantine liturgy, created by prayer and spiritual experience, we can get closer to the Father, speak to Him informally (In French: Lui dire “Toi”) as Christ Himself did. The miracle of the liturgy, which only opens itself to the eyes of faith, is our future, the Body of Christ, that is in the transmutation of our selves. And, inasmuch as we are His Body, we become seers, the Trinitarian mystery reveals itself to us. Prayer transmits us the knowledge of the One who cannot be known. “No one knows the Father except the Son and those to whom the Son chooses to reveal him” (Mt 11.27).

The Son reveals the Father to us in the place and time where He is Himself present. There are a thousand ways to approach the Father (through beauty, the wisdom of creation, the human face), but, to avoid falling into vague and worn out words, we take the royal way, that of the Oriental liturgy. Here we approach the Father in incredible and redoubtable intimacy. Here we are so close to Him that we are like Moses who was forced “to cover his face, afraid to look at God” (Ex 3.6). But it is the liturgy itself which gives us the courage, because it is Christ who is looking at the Father with our eyes, it is Christ who is praying with our words.

But let’s examine more closely the steps (symbolic and approximate, of course) of this revelation of the Father as it is developed in the Eucharistic celebration.

The first part could be called the liturgy of memory. The rite of preparation (or prothesis or proskomidia) is entirely dedicated to the commemoration being celebrated. The prayer said by the priest gathers together around Christ his whole Church, from the Mother of God and John the Baptist to all those near us, living or dead, all those who live in our memory and in our heart. And with Christ, represented by the Lamb (a small loaf of bread which will be consecrated), His whole flock presents itself before the invisible Father:

“Bless us and sanctify us, bless this offering, and accept it upon your Heavenly altar”, prays the Church with Christ at the head, because it is the Father who is the recipient of all the liturgical prayers and of the sacrifice itself. The Father looks at us, listens to us, greets us. We perceive His face through “the obscure mirror” (1 Co 13.12) of our words, our supplications, and that face is that of love and compassion.

In this gathering of names and memories, memory becomes a sacrament, a sign of unity… and of division. The “other sheep that are not of this fold”, as Christ says (Jn 10.16) are forgotten, left outside. For this reason every liturgy, for me as a celebrant, is a silent and urgent call to reconciliation not only in our sentiments but in the mystical and sacramental Body of Christ.

We proceed toward the liturgy of the Word; in the Orthodox church it is called the liturgy of the catechumens, but I would rather call it the liturgy of initiation. We are now being introduced, carried, initiated into the vision of the “new creature” renewed in Christ. With the words of Psalm 102, we enter the prayerful dialogue of man with his soul seized with admiration and wonder. “Bless Yahweh, my soul, bless his holy name, all that is in me”. The son discovers and confesses the Father through His works. Right away the liturgy proclaims the revelation of Christ (Only begotten Son and Word of God, although immortal You humbled Yourself for our salvation, taking flesh…) and a few minutes later the choir sings the Beatitudes. Each beatitude is like a reflection which allows us to see the reality of Heavens in the secret of the human heart. With the beatitudes, we anticipate our transfiguration of children of the Father into the only Son. “We now pray in Christ and He with His Holy Spirit prays in us who are gathered in His Name” (Fr. A. Schmemann). And that prayer achieves in itself the unity that has been initiated.

The liturgy of the catechumens is realised in the metanoia which signifies the change of the heart. From this change proceeds the beginning of the liturgy of the faithful which I dare call the liturgy of adoption. It is the adoption by the Father in Christ who makes us discover the face of the invisible Father. We approach Him like the Angels. – “We who mystically represent the Cherubim”, sings the choir. We see the face of love as Christ saw it, because we are adopted by the Father in the Eucharist. “The soul”, says St. Maxim the Confessor, “with a dignity equal to that of the holy angels, is led to adoption according to grace by means of the same identity”.

This identity with Christ is a central point, more mysterious and incredible, of every liturgical action. Here is revealed the mystery of the Church as communion and as adoption. We enter this mystery through the sacrament of the Eucharist, through the transmutation of the bread and wine into the Body and Blood of Christ. The adoption is a mystery of the Eucharistic and spiritual identity, through the grace of the transmutation of humankind in Christ, through the transfiguration of the members of the Church into the Body of Christ. “The spiritual man is the Church,” adds St. Maxim the Confessor, “and the mystical Church is man.”
In the formula of the anamnesis, after the words of Christ: “Take, eat…” come the words of Christ himself addressed to the Father: “We offer to You these gifts from Your own gifts in all and for all”. Christ’s sacrifice has become our offering in the liturgy; we enter into mystical, spiritual, sacramental communion with the Father Himself.

The revelation of the Father is open in the Church, yet we are often outside. The presence of Christ is revealed but, without Christ living in us, in our hearts, we can be blind to His presence. The liturgy puts important questions to man: who are you? Where are you? With whom are you? With Christ or with his enemy? Are you truly united and reconciled with those around you, with your brothers, with the others? But those questions come from answers already given. The liturgy leads us into the Father’s bosom and presents us with a triple image of man: a sinner who repents, an angel who serves the glory of God, and a Christ who knows His Father and our Father from within, in Spirit.

In the Trinitarian approach the challenge of unity is becoming clearer. There are three ways of solving this problem. We can pursue our long-drawn-out theological discussions and ask for a solution in yet a thousand or two thousand years.. We can proclaim unity and reconciliation with the finest sentiments as if all those centuries-old divisions had never existed and the differences were nothing more than the invention of a few medieval fogies. In a burst of enthusiasm, we can sign a contract to decree unity and reconciliation effective the day after, or the next, or any date we will find suitable.

Finally, we can enter into the mystery of the other, into the intimacy of his relation to God, into his vision of God, and try to share it, to live it truly. It is here, in the intimate space of prayer, of contemplation, of wonder and repentance that the call of the divine Bridegroom, of the Trinity, of Christ, speaks to our heart: “May they all be one. Father, may they be one in us, as you are in me and I am in you, so that the world may believe…” (Jn 17.21)

I have proposed to you the Orthodox vision of the Trinity and I invite you to share it with me. That doesn’t mean that I refuse to enter into other visions, on the contrary; but I think that true reconciliation, before being celebrated on the public squares, must be concluded in everyone’s house.

That means that the unity in Trinity, a reconciliation stronger and deeper than that of enthusiasm or theological formulas, must begin in the mystery shared and lived together. It opens our hearts, and even our heart of hearts, to the others, beginning with love for the others. But love, as we have said before, is already the communion to the Holy Trinity. The key to unity is to be found in us, in the Trinitarian life itself to which we communicate. We must find it in our hearts open to the Trinity which already unites us. “For where your treasure is, there will your heart be also”, says Christ (Luke 12:34). For, on the reconciliation of the hearts, he celebrates Himself the sacrament of unity.

Prof. Todor Sabev, Bulgaars Orthodox

Theoloog, Kerkhistoricus en voormalig plaatsvervangend Secretaris-generaal van de Wereldraad van Kerken.

In Zijn goddelijke plan voor de verlossing van de mensheid heeft God door de geschiedenis heen Zijn boodschappers gestuurd als profeten en apostelen, leraren en beschermers om alle naties naar het juiste pad te leiden, het geloof te voeden, vrede te bewaren en eenheid te beschermen.

Tegenwoordig worden de profetieën van Jesaja (44:3) en Joël (2:28): “Ik zal mijn Geest over uw nageslacht uitstorten”; “uw zonen en uw dochters zullen profeteren (en) visioenen zien”, bewaarheid in een verscheidenheid van charismatische gaven. Genadegaven worden aan vrouwen en mannen geschonken om het Christelijke leven, de eredienst en de dienst aan de glorie van God te verbeteren.

Zo’n spirituele gave (charisma) is aan mevrouw Vassula Rydén gegeven voor de vervulling van een bijzondere roeping. Vanuit de diepte van haar duisternis heeft Vassula het Licht gezien. De Heer heeft haar hart aangeraakt om het te reinigen en te genezen. Sindsdien “ziet ze Jezus Christus en de Maagd Maria in haar innerlijk” en “is ze in staat gesteld hun Boodschappen te horen”. Van deze unieke ervaring van visioenen wordt getuigd in 70 notitieboeken die in zeven delen zijn gepubliceerd. De Boodschappen die Vassula ontvangt zijn door haarzelf geschreven, maar “van bovenaf gedicteerd”. Haar menselijke handschrift is volledig getransformeerd.

De Boodschappen zijn Gods gaven van geestelijke genezing, liefde en barmhartigheid “gericht aan allen”. Vassula werd geroepen om een vurige getuige van Christus te worden en Zijn Kruis “naar de vier uithoeken” van de geseculariseerde wereld te dragen. Samen met vele andere discipelen moet ze een instrument zijn van de goddelijke voorzienigheid, een echo van Gods Woord, mededogen, verzoening en vrede.

De Boodschappen zijn geen nieuwe openbaring, maar een herinnering aan het Evangelie van Christus. De basistaak van Vassula is het delen van het Goede Nieuws door middel van verkondiging in gemeenschappen en samenkomsten van gebed en meditatie, verspreiding van de Geschriften door publicatie en “zielen tot Jezus Christus trekken”.

De verrassende aard van deze roeping heeft vragen en verbijstering opgeroepen bij Vassula zelf, maar ook bij vrienden en luisteraars. Sommige van deze wonderen zullen de lezers van Waar Leven in God nog steeds vergezellen. Toch zijn we ons bewust van het feit dat veel uitingen van mysticisme op verschillende beoordelingen en houdingen binnen de eigen Christelijke traditie zijn gestuit. Gedurende de hele periode van het marxistisch militant atheïsme, opgelegd door de staatsautoriteiten in mijn land, Bulgarije, bleef één vrouw met grote gaven als ziener, zowel inheemse als buitenlandse mensen geheimen vertellen over hun verleden, heden en toekomst. Haar geloof en profetische stem hebben atheïstische opvattingen aan het wankelen gebracht en de levensstijl van tienduizenden mensen veranderd. Bisschoppen, priesters en theologen hebben de gaven van die vrouw persoonlijk ervaren en individueel erkend. Maar het lag niet in de traditie van de Kerk om een gezaghebbende uitspraak te doen over dit fenomeen.

Enkele jaren geleden was ik zo onder de indruk van het verhaal van de verschijning van de Maagd Maria, die drie van mijn zeer dierbare protestantse vrienden tegelijkertijd hadden gezien “zonder deze gebeurtenis echter als een buitengewone spirituele ervaring te beschouwen”, omdat dit geen deel uitmaakte van de traditie van hun kerk!

“Wij leven in geloof (2 Kor. 5:7)” en “begrijpen door geloof…” (Vgl. 11:3f). Het onderscheid maken tussen de Geest van God en andere geesten is een delicate Christelijke plicht. Onderscheidingsvermogen is ook een gave van de Heilige Geest (vgl. 1 Kor. 12: 10-1 1; 1 Joh. 4: 1). Het belangrijkste criterium voor het testen van de geesten is het geloof in Christus als de Geïncarneerde Zoon van God en onze Verlosser (1 Joh. 4:2f).

In principe is de inhoud van de Boodschappen in ‘Waar Leven in God’ in harmonie met de Heilige Schrift en met de traditie van de Kerk. Ze worden verspreid, gelezen en er wordt over gemediteerd, binnen de Kerk, met als doel een heropleving van het Christelijk geloof, vernieuwing en eenheid. Er wordt vaak verwezen naar de Bijbel als bron van waarheid, kennis en wijsheid. Het doxologische deel van de Boodschappen is bijbels gefundeerd. Heel dierbaar in de Orthodoxe spiritualiteit zijn de vele gebeden, de dringende oproep tot bekering en berouw, vasten en een heilig leven. In het centrum van Vassula’s visie staan ook vele andere fundamentele waarheden, waarden en leerstellingen van de Kerk. Gebed, nederigheid, naastenliefde, vrijgevigheid, vrede, verzoening en wederzijdse liefde in Christus’ Naam, worden voortdurend onderstreept in alle notitieboeken. Gods overvloedige genade en tederheid worden vaak gepresenteerd in de context van bezorgdheid en zorg voor de kreunende schepping, een waarschuwing voor de zonde die de mensheid corrumpeert en een oproep tot ontwaken voor “de strijd tegen Satan en zijn volgelingen”. Zo voel je de “profetische toon” en de oproep aan alle Christenen.

Denk aan de Zaligsprekingen! Volg de Tien Geboden! Nu is het tijd voor berouw! “Leef alsof het je laatste dag op aarde is.” “Heb je je verzoend met je broeders en zusters?” “Deel Mijn Kruis.” “Zoek gerechtigheid en help de onderdrukten.” “Rijkdom moet bekeerd worden.” “Evangeliseer met liefde, uit liefde.” Jouw tijdperk van weinig geloof is dood. “Accepteer de vruchten van Satan niet, die zijn … verdeeldheid en onzuiverheid.” Wees waakzaam en voorbereid op “de laatste dagen”, want de Heer is “op het Pad van Terugkomst”.

En opnieuw horen we de Boodschap van hoop en leven: “Schud het stof dat je bedekt van je af en sta op uit de dood.” “De Heilige Eucharistie zal je in leven houden.” De “tijd van beproevingen” zal worden gevolgd “door een nieuw tijdperk van liefde en vrede.” “Mijn Koninkrijk staat voor jullie deur.” God wil dat iedereen gered wordt (vgl. Rom. 10:12-13).

De Boodschappen zijn een hymne van Gods Liefde die “is als een fontein, een bron van levend water”. Liefde is “de Wortel van de Boom van het Leven” en van alle deugden. Daarom, “zaai het zaad van liefde in alle richtingen.” “Oordeel over niemand en vergeld kwaad met liefde.” De Bron van Liefde is de Heilige Geest, de Gever van Leven. Hij leidt ons “in alle waarheden” en verandert de duisternis in Licht. Hij verheft en zuivert onze harten, heiligt ons door de Sacramenten, verdrijft zieke geesten en brengt vernieuwing in de Kerk. De Heilige Geest creëert een gemeenschap waarin liefde heerst. Hij stelt de armen en de nederige mensen van God tevreden.

Een van de sterkste elementen in de visioenen van Vassula Rydén is de ernst van de verdeeldheid tussen de kerken, de urgentie van het werken voor eenheid van de Kerk en het belang van de oecumenische beweging.

De zonde van verdeeldheid en wonden in het Lichaam van Christus zijn zo vaak te wijten aan een gebrek aan trouw, nederigheid en wederzijdse liefde. “Rivaliteit en competitie om aardse macht, egoïsme en trots kunnen geen eenheid tot stand brengen. Zij die zich inspannen om de verstrooide schapen van Christus bijeen te brengen “moeten hun eigen stem dempen” om de stem van de Heer te kunnen horen; zij moeten “hun hoofd buigen” voor zegening door het Hoofd van de Kerk – Jezus Christus. Dan zal Hij allen opheffen en tot Zich trekken. “Zalig zijn zij die zich niet differentiëren” onder de Heilige Naam van Christus. “Bid voor de Wereldraad van Kerken” en voor de wereldwijde oecumenische beweging. Laten we altijd onthouden dat “de sleutels tot eenheid liefde en nederigheid zijn”.

De echte eenheid is en zal in het hart zijn, niet “naar de letter maar naar de geest”. Het is een gave van God, maar vereist ook menselijke inzet en inspanning: “waar verdeeldheid is geef vrede en liefde, waar verwarring is vraag om Licht.” “Eenheid zal over jullie komen als Dageraad … Het zal van God komen, en jullie volkeren zullen het het Grote Wonder noemen, de Gezegende Dag … Op deze dag zal de hele Hemel … zich verheugen.” “Zie, wat een vreugde zal Ik hebben wanneer jullie je rondom Eén Altaar zullen verzamelen … en Mij zullen prijzen; jullie vergissing erkennend, berouw hebbend voor jullie rebellie en Mijn Liefde voor jullie herinnerend.” Gods plan is “om alle naties te verenigen, van Oost tot West, van Noord tot Zuid”.

In verschillende Boodschappen wordt een groot verlangen geuit naar een gelijktijdige viering van Pasen – “het Feest der Feesten” en de “Triomf der Triomfen”. Moge dit een nieuwe impuls zijn om zo’n geweldige kwestie weer op de oecumenische agenda te zetten. Eigenlijk komt het uit de kern van het besluit van het eerste Oecumenische Concilie (325) om de eenheid te versterken en een gemeenschappelijk getuigenis te inspireren.

Hoewel veel Orthodoxen zich verheugen over het geschenk van Vassula en de teksten waarnaar verwezen wordt waarderen, zijn ze voorzichtig met het accepteren van alle punten en details. Persoonlijk worstel ik nog steeds met een aantal van de vragen waar ik eerder mee zat. Maar kunnen we geen verlichting vinden in het inzicht dat de Boodschappen ook tot ons komen doorheen onze beperkte menselijke natuur, en worden waargenomen volgens onze eigen spirituele capaciteit? Het lezen van Vassula’s Geschriften vereist een mystieke ziel, gebed om “kennis en alle onderscheiding” (Fil. 1:9), zoeken naar waarheid in de kracht van de liefde en weerstand bieden aan elk gemakkelijk oordeel.

De gaven van de Geest moeten geestelijk onderscheiden worden (1 Kor. 12:10). Laten we de waarde van de boom afmeten aan zijn vruchten (Nlt. 3:10; 7:16f). De grote kwaliteit van de vele vruchten van ‘Waar Leven in God’ is door veel mensen erkend. De Boodschappen hebben het spirituele leven verdiept, het Christelijke geloof versterkt en het gezichtsvermogen van een aantal ongelovigen geopend. En we moeten de vervulling van Gods beloften nog zien: “Ik, de Heer, zal de visioenen vermenigvuldigen … (en) zal de Heilige Geest zonder reserve over de hele mensheid uitstorten. “Jullie zullen groeien als gras in gebieden waar veel water is.

Laten we God danken voor alle charismata.

Hemelse Vader,
Ontsteek onze harten met het vuur van de Heilige Geest.
Geef ons de Geest van wijsheid en geloof,
van durf en geduld,
van nederigheid en standvastigheid,
van liefde en berouw.

Genève, Pasen 1994

Echo van het Evangelie

Ds. Ljudevit Rupčić OFM
Theoloog, Hoogleraar Exegese, Auteur

Elke dag heeft Vassula Rydén een nieuwe ervaring van het goddelijke; ze gaat door met het verspreiden van haar profetische boodschap in de wereld van vandaag, die steeds verder van God af komt te staan, steeds verder van het fundament waarop ze is gegrondvest, waardoor ze haar bestaan op het spel zet. Vassula is een ware profeet van onze tijd. Aan de ene kant houdt ze zich bezig met de problemen en behoeften van onze tijden; aan de andere kant zoekt ze nieuwe perspectieven bij God, om uiteindelijk verrijkt uit haar moeilijkheden te komen en in Hem harmonie, vrede en volheid te vinden. Haar boodschap is doordrenkt met het Evangelie. Haar speciale eigenschap bestaat alleen in de manier waarop ze aan ons wordt doorgegeven; bovendien biedt Vassula aan de oude en nieuwe problemen van onze wereld niets anders aan dan het eeuwigdurende Evangelie.

Vassula is, net als alle andere profeten, overtuigd van het waarheidsgehalte van haar boodschap en de authenticiteit van haar missie. Ze kent haar eigen zwakte, maar ze houdt vastberaden vast aan haar belofte om de boodschappen aan anderen door te geven. Ze vindt Gods hulp in voortdurend gebed en in de Eucharistie. Volhardend in haar wil en verlangens streeft ze ernaar om volledig verenigd te zijn met God. Ze is zich bewust van de urgentie om de boodschap te verspreiden omdat de tijd dringt en er een onontkoombare grote kastijding op komst is; deze kan alleen vermeden worden als we terugkeren naar God en Hem opnieuw accepteren.

Vassula’s ervaring met God is een blijvende en onuitputtelijke bron van wijsheid, liefde, enthousiasme voor God en het heil van de wereld. Daarom is het getuigenis overtuigend, vreugdevol en stimulerend. Naast bekering en een oproep dat de mensheid liefde met liefde moet beantwoorden, is er ook bezorgdheid over de eenheid van de kerk. “Liefde bemindt jullie” (3 juli 1992) betekent dat, in Vassula’s gesprekken en vereniging met God, ieder van ons zichzelf in Vassula’s plaats kan en mag stellen. God houdt op die manier van iedereen. Overal in deze geschriften voelen we de Adem van Liefde. Genade stroomt overal; de Heilige Geest is overal aan het werk en geeft overvloedig. Overal hoort men de stappen van de Heer.

De geschriften van Vassula zijn een echo van het Evangelie. Degene die spreekt is inderdaad het Woord van God zelf. De meeste lezers en luisteraars herkennen in Zijn woorden de stem van God (14 juli 1992). Vassula vertelt niets wezenlijk nieuws dat God niet al verteld zou hebben, maar Gods Woord wordt door haar mond geactualiseerd, waardoor prioriteiten en noodzakelijke accenten een prominente plaats krijgen. Op deze manier wordt het Woord geactualiseerd, serieus, overtuigend, een getuigenis.

De vraag “Waarom herhalen wat al gezegd is?” betekent dat men de behoeften van de mensheid niet kent, die het recht heeft om Gods Woord op een begrijpelijke, bijgewerkte manier te horen. Daarnaast is er de verplichting om een boodschapper van het Woord te worden, die getuigenis aflegt binnen de menselijke ervaring. Door de vergeetachtigheid van mannen en vrouwen gaat men te gemakkelijk voorbij aan de komende rampspoed en de onmiddellijkheid van de catastrofe waaraan de mensheid is blootgesteld; het is nodig om het uit deze onverschilligheid te halen om de genade onophoudelijk te laten stromen en de bekering te bevorderen.

Ondanks de objectieve authenticiteit van Vassula’s getuigenis, maken mensen hier en daar bezwaar tegen de waarheid ervan. Hoewel ze niet voldoende zijn om de getuigenis in twijfel te trekken, zijn de redenen zowel objectief als subjectief van aard. Bezwaren komen vooral voort uit een nauwe en fragmentarische kijk op het mysterie van de genade, vooral wanneer genade kosteloos wordt uitgestort, genade waarbij God de menselijke persoon tot partner maakt in dit leven en in zijn werken. Al deze bezwaren komen neer op menselijke begrippen en taal, omdat ze voortkomen uit een beperkte menselijke ervaring, die door haar beperkingen niet in staat is om het Mysterie van God te accepteren. Daarom trekt de mens het Woord van God in twijfel en weigert hij God te accepteren. Voor de scepticus is het Woord van God altijd te moeilijk, zelfs “schandalig”, en wordt het daarom als onwaar beschouwd. De eerste aanname van de menselijke geest moet zijn om het feit te accepteren dat dingen die niet kunnen worden waargenomen wel degelijk bestaan, en hiervoor moet men open blijven staan. Het is enkel in openheid voor Gods genade dat menselijke wezens een zekere, waardevolle en adequate kennis van het mysterie kunnen bereiken.

De kritiek komt voort uit het feit dat de ervaringen en getuigenissen van Vassula niet stroken met de onwetendheid en vooroordelen van degenen die gevangenen zijn van hun eigen verbeelding. Vassula’s getuigenissen zijn een getuigenis tegen het valse begrip van degenen die haar kleineren, niet tegen het Evangelie of het geloof. Op geen enkele manier is ze tegen de God van de Bijbel, of tegen het geloof in Hem. Zij die haar in diskrediet brengen, zien in werkelijkheid iemand die tegengesteld is aan hun eigen manier om zich God voor te stellen, van wie zij over het algemeen aannemen dat Hij op zijn Troon zit, ver van de mensheid. Voor Vassula is het menselijk wezen in staat om Gods liefde, zijn genade en zijn almacht te ontvangen. Deze “schandalige” kijk is in werkelijkheid een herontdekking van God. Het is een ongegronde beschuldiging om Vassula voor te stellen als een aanhanger van “New Age”. Het is net zo onlogisch als het mengen van vuur en water. Dergelijke kritiek laat alleen maar zien dat de critici noch Vassula noch “New Age” kennen.

Aan de andere kant moet je je afvragen waar de boodschap van Vassula toe zou leiden als ze in praktijk zou worden gebracht. Als mensen de realiteit van liefde in God en in de mensen onder ogen zouden zien, zouden ze God en elkaar liefhebben. Als mensen gehoor zouden geven aan het gebedsverzoek, zou de boodschap zich over de hele wereld verspreiden en een teken van dankbaarheid jegens God verspreiden. Als men zou accepteren dat er eenheid moet zijn tussen de Christelijke Kerken, zou er al hoop zijn op de vervulling van Jezus’ belofte – “één kudde en één Herder”. (Joh. 10:16). Als mensen God zouden aanvaarden op de manier die Vassula aanbeveelt, zou Hij al “alles in iedereen” zijn (1 Kor. 15:28). Als mensen Vassula’s waarschuwing over Satan serieus zouden nemen, zou deze al uit de harten van de mensen en uit de wereld verbannen zijn. Als mensen gehoor zouden geven aan Vassula’s oproep tot bekering, zouden alle mannen en vrouwen heiligen zijn. Als iedereen zou delen in de ervaringen van Vassula, zou de persoonlijke geschiedenis van iedereen, en dus ook de geschiedenis van de hele mensheid, een Lied van Liefde zijn.

Dit alles is volledig in de radicale stijl van het Evangelie. Op grond van deze aanname zijn er geen redenen om Vassula’s ervaringen met God los te koppelen van het Evangelie, laat staan dat ze er tegenin gaan. De boodschappen van Vassula veronderstellen een aanleg in de menselijke natuur voor dialoog. Individuele gelovigen, vooral zij die rijk zijn in de Geest, hebben het recht om de zaak van Vassula te beoordelen, zonder zich onafhankelijk van de Kerk op te stellen. Op deze manier kunnen ze het oordeel van de Kerk doeltreffend ondersteunen. Het uiteindelijke oordeel blijft aan de Kerk, die haar garantie heeft in God en Zijn bevestiging in de “sensus fidelium”, waarvan de Geest der Waarheid de auteur en de getuige van waarachtigheid is.

Uit al het bewijs tot nu toe blijkt dat Vassula’s getuigenis elke dag serieuzer wordt genomen en meer wordt geaccepteerd. Dit vergemakkelijkt en versnelt tegelijkertijd het uiteindelijke oordeel van de hele Kerk, die zonder twijfel de vele goede vruchten van Vassula’s boodschap als criteria zal nemen.

Zr. Lucy Rooney en Fr. Bob Faricy

Lucy Rooney en Bob Faricy hebben veel geschreven over hedendaagse gebeurtenissen betreffende verschijningen en hebben Medjugorje sterk verdedigd.

Vassula Rydén: Nationaal tenniskampioene van Bangladesh, Sheraton Hotel-model, exposerend schilderes, socialite, gastvrouw van haar man, moeder van twee zonen, de ideale persoon om openbaringen in onze tijd te ontvangen? Misschien wel, want Gods wegen zijn altijd verrassend, zijn keuzes zijn meestal niet de keuzes die wij zouden maken (vgl. Jesaja 55:8).

De buitengewone manier waarop deze onthullingen worden gedaan – door Vassula’s hand over te nemen om boodschappen te schrijven – is ontmoedigend. Zelf twijfelde ze af en toe – maar toch weet ze in haar hart dat het echt Jezus is die haar hand beweegt. “Ik ben te realistisch, te sceptisch. Ik kan het niet helpen dat ik vandaag opnieuw twijfel of dit wel gebeurt … ik, die heel goed weet dat ik mijn hand niet kan hanteren en dat ik weet hoe machteloos ik word als God bezit neemt van mijn hand.” (10:23)

Ze heeft alle argumenten onderzocht: dat ze beïnvloed wordt door het onderbewuste, of door boze geesten, door psychologische stoornissen. Ze weet wat er over haar gezegd zal worden: spot op zijn minst, zelfs haat. Toch publiceert ze moedig, alle hoon riskerend, deze boodschappen. Ze kent ook haar eigen nederigheid als boodschapper, zoals Jezus tegen haar zei: “Denk geen moment dat Ik je dit charisma gegeven heb omdat Ik meer van je hou dan van de rest van Mijn kinderen.” (23 januari 1987)

Maar hoe weet je dat de woorden die hier aan de Heer worden toegeschreven echt van Jezus komen? Hoe kun je er zeker van zijn dat Jezus tot Vassula sprak, via haar schreef, aan haar dicteerde? Heb je het recht om dat te geloven? Kun je het geloven? We geloven dat Vassula’s ervaring authentiek is. Dat is ons persoonlijk onderscheidingsvermogen. We doen natuurlijk geen enkele officiële erkenning of uitspraak over de geldigheid, en dat kunnen we ook niet doen. Integendeel, we onderwerpen ons oordeel aan het oordeel van de wettige kerkelijke autoriteit.

Het is duidelijk dat niemand verplicht is om te geloven dat Jezus zegt wat Vassula zegt dat Hij zegt. Maar iedereen kan geloven dat dit de woorden van Jezus zijn. Moet je geloven? Doe je eigen onderscheiding. Lees en beslis voor jezelf met de hulp van de Heer.

Wat is de boodschap van Jezus aan ons via Vassula? Hij zei: “Ik kom en verfris alles wat al door Mij onderwezen is.” (1 maart 1987) “Mijn boodschap is er een van Vrede en Liefde … Ik kom om deze wereld Mijn Barmhartigheid te tonen.” (8 maart 1987)

Het wordt duidelijk uit de veelheid van verschijningen en openbaringen in onze tijden, en het is volkomen in overeenstemming met de evangeliën, dat het einde van der tijden nabij is. Er is een strijd gaande voordat Satan zijn macht verliest. Er wordt niet gesproken over het einde van de wereld, maar over een tijd van beproeving, gevolgd, voor hen die volhouden, door een nieuw tijdperk van liefde en vrede. We zijn in training voor die donkere dagen. Ondertussen leven we niet in een tijd van oordeel, maar van Barmhartigheid. Jezus zei tegen Vassula: “Jouw tijdperk heeft alle spirituele waarden verloren.” (26 augustus 1987) “de wereld heeft Mij onophoudelijk beledigd en Ik, van Mijn kant, heb hen zonder ophouden herinnerd aan Mijn bestaan en hoe Ik hen bemin; Mijn Kelk van Gerechtigheid is vol, schepping! Mijn Gerechtigheid drukt zwaar op jullie! verenig jullie en keer tot Mij terug, eer Mij schepping! als jullie dat doen, zal Ik ook Mijn Gerechtigheid opheffen; Mijn oproepen weerklinken en schokken de hele hemel, al Mijn engelen bevend achterlatend om wat er gaat komen; Ik ben een God van Gerechtigheid en Mijn Ogen zijn het moe geworden om jullie schijnheiligheid, atheïsme en zedeloosheid te moeten aanzien; Mijn schepping is, in haar verwording, een kopie geworden van wat Sodom was; Ik zal tegen jullie donderen met Mijn Gerechtigheid zoals Ik tegen de Sodomieten heb gedonderd; heb berouw, schepping, voordat Ik kom; (1 september 1987 en volgende) Toen Vassula aanvoerde dat zijn kinderen alleen maar sliepen, antwoordde Hij: “Ze slapen uur na uur, jaar na jaar.”

Jezus zegt dat Hij tekenen en waarschuwingen heeft gestuurd, maar dat ze verworpen zijn (1 september 1987) Hier dan in Vassula hebben we een andere boodschap van barmhartigheid: “Jij bent één van de vele tekenen.” (8 januari 1987) En Jezus bevestigt wat ons allen heeft opgeschrikt – de huidige uitstorting van de Heilige Geest over allen die erom vragen en de vermenigvuldiging van verschijningen en wonderen over de hele wereld: “Ik zeg jullie plechtig dat Ik Mijn Heilige Geest zal blijven uitstorten over jullie zonen en dochters zoals nog nooit is gebeurd onder vele generaties, om jullie te voeden uit Mijn Eigen Hand en om Mijn hele Wet in jullie harten te leggen”. (Boodschap van het Heilig Hart voor Engeland, februari 1991).

“Alle boodschappen die de oproep van liefde en vrede dragen, die de verlorenen leiden om hun weg naar Mij terug te vinden, zijn allemaal van de Vader en Mij.” (10 oktober 1986) Dit is het goede nieuws: “Hoe zwakker en ellendiger je bent, hoe meer ik je zoek en je bemin.” (17 maart 1987) Het is ons ongelooflijke voorrecht dat Jezus via Vassula tegen ieder van ons kan zeggen: “Ik bemin je in een mate die je niet kunt bevatten.” (8 januari 1987) “Ik, God, bemin je tot afleiding.” (8 december 1986) En meest diepgaande van alles: “Liefde bemint je.”(29 augustus 1987)

Lees het boek en deel in Vassula’s ervaring met de Heer. Dat delen zal deel uitmaken van je eigen ervaring met de Heer. Lees met geloof. Niet met geloof in Vassula en niet met geloof in de echtheid van haar ervaring, maar met geloof in Jezus. Heb vertrouwen, Jezus wil zichzelf en Zijn liefde voor jou met jou delen via deze boodschappen. Door jouw lezen kan Jezus je leiden om Hem beter te leren kennen, meer van Hem te houden en Hem meer te volgen.

Wat als jij, de lezer, niet Rooms-Katholiek bent? Dat is Vassula ook niet. Dit boek is niet alleen voor Rooms-Katholieken, maar voor iedereen, voor iedereen die de Heer leidt om het te lezen. Wie je ook bent, als je Jezus kent, zal dit boek je helpen om Hem beter te leren kennen. En als je dat niet doet, kunnen de boodschappen je helpen om Hem te leren kennen. Hij kent je. En Hij heeft je al zover geleid dat je dit leest.

Fr. Theophil Pelgrims

Getuigenis voor een publiek tijdens het begeleiden van Vassula in Rusland, juli 1999

Brandde ons hart niet ook in ons toen Jezus tot ons sprak via Vassula? Hoe het ook zij, Vassula, wij hebben gemerkt hoe Christus, onze God die jaloers is op Zijn zielen, jou heeft verleid. Ja, Vassula, je bent verleid door deze zorgzame liefde van onze Heer. Dank je wel dat je ons Jezus laat ontdekken als de goddelijke tederheid van de Vader voor ons. In zijn Evangelie nodigt de heilige Johannes, de Evangelist, ons uit om zijn gebaar tijdens het Laatste Avondmaal na te bootsen. Laten wij ook rusten op het liefdevolle Hart van onze Redder, terwijl ons hoofd zo vaak vol is van kwelling en stress. Bovendien is wat Johannes ons leert het gebaar van Jezus zelf naar Zijn hemelse Vader. Want “niemand heeft ooit God gezien; de Eniggeboren Zoon, die in de schoot des Vaders is, Hij heeft Hem doen kennen.” (Proloog van Johannes, vers 1:18). Heer Jezus, levende euchologie van de Vader, dank U voor Uw Liefde, dank U voor Uw boodschapper en bruid Vassula. Ja, onze Heer is Koning. Hij heeft Zichzelf gehuld in de pracht van Zijn toegewijde zielen!

Geschriften van Vassula Rydén

door Fr. Michael O´Carroll, CSSp

Er is de afgelopen vijftig jaar meer over Jezus Christus geschreven dan in alle voorgaande Christelijke eeuwen. Deze immense hoeveelheid geschriften, met de echo ervan in het gesproken woord, op de preekstoel en in de collegezaal, vormt een onmiskenbaar getuigenis van Zijn macht; Zijn uniciteit binnen de menselijke ervaring en de stroom van de geschiedenis is duidelijk. Een heel ander soort getuigenis met een tragische ondertoon is het feit dat op dit moment meer dan twintigduizend kerken, gemeenschappen, sekten, groepen en splintergroepen Hem claimen als hun nominale centrale figuur of hun stichter. Binnen een kosmische of wereldwijde setting is het opmerkelijk dat, hoewel Hij een Jood, een Semiet en een Aziaat was, Zijn aanhang minimaal is onder Zijn eigen volk en ras, en in Zijn werelddeel. De verleiding is groot om daar in een fatalistische geest genoegen mee te nemen; als je dat bewust doet, geef je het geloof in zijn universele missie en boodschap op.

Zal de immense intellectuele gisting, het werk van de geleerden, de verandering teweegbrengen die zo wenselijk is, niet alleen onder hen die Jezus niet expliciet als hun Verlosser accepteren, maar ook onder hen die dat wel doen maar weinig aandacht schenken aan Zijn leer? We hebben zoveel Christologieën gehad; er is zoveel geschreven over de “Jezus van de geschiedenis” en de “Christus van het geloof”; elk mogelijk detail en aspect van de Bijbel is onder de loep genomen; marginale disciplines zoals archeologie, de Qumran velden, intertestamentale en Joods-Christelijke teksten zijn bestudeerd; we hebben onlangs een hele nieuwe literatuur gehad over het meest voor de hand liggende van Jezus, zijn Joods-zijn.

Nu ik door een deel van dit literaire woud heb moeten gaan, ben ik ervan overtuigd dat iedereen die op zoek is naar Jezus Christus, die wil delen in Zijn helende, transformerende zelfonthulling, serieus rekening moet houden met de claim van de mystici. Ik ben van mening dat als we hun getuigenis negeren, we een krachtige, verlichtende dimensie van Jezus Christus missen. Het is ook Zijn mysterie sluiten voor de oprechte aanhangers van de grote wereldreligies, die wij met sympathie en begrip mogen aanschouwen. Ze staan soms opvallend open voor de aantrekkingskracht van mystiek en hebben geen perversie van de betekenis ervan toegestaan. Op het niveau van de geschiedenis hebben grote mystici hun tijd diepgaand beïnvloed. Door zijn handelen openbaart Jezus Christus een diep, subtiel en rijk psychisch potentieel, waarop alleen Hij rechtstreeks kan inwerken. Wat de geschiedenis en de psychologie aangeven, wordt door de theologie verduidelijkt en bevestigd.

Het is vanuit zo’n diep perspectief dat ik deze volume met geschriften van Vassula Rydén wil presenteren. Ik zou graag willen dat men mij beschouwt als iemand die strikt theologische taal spreekt, geldig en nauwkeurig, wanneer ik haar werk beschrijf als een waardevol verslag van mystieke ervaringen. Ongeacht de terminologie staat de waarde buiten kijf. Anderen, zoals Maria Concepcion de Armida en Adrienne von Speyr, hebben rechtstreeks van de Heer gedicteerd, of het aan een ander gegeven onder zijn inspiratie. Het geval van Vassula is uniek omdat het handschrift rechtstreeks wordt aangestuurd. We hebben de transcriptie van een intens persoonlijke ervaring van Jezus Christus met de zekerheid dat hij erbij betrokken was tot en met het fysieke element van het op papier zetten van de woorden.

Lezers die nog geen wetenschappelijk bewijs voor dit fenomeen hebben gezien, voor zover dat mogelijk is, kunnen gerustgesteld zijn. Een deskundige grafoloog, verbonden aan het Hof van Bezwaarschriften in Parijs, J.A. Munier, onderzocht het handschrift zonder kennis van de identiteit van de auteur en vond het op veel punten verbazingwekkend; voor de gewone waarnemer staat het in schril contrast met het normale handschrift van Vassula.

Voor degenen die de boodschap van Jezus in Vassula’s getuigenis aanvaarden, is de inhoud van haar boeken tot nadenken stemmend, soms verontrustend, over het algemeen verheffend en krachtig bemoedigend. Het is gemakkelijk te begrijpen waarom haar boeken zoveel opvallende bekeringen hebben teweeggebracht. De rode draad is de liefde van Jezus, uitgedrukt in echtelijke termen die kenmerkend zijn voor mystiek, maar gemanifesteerd als een uitstorting, een uitstorting van het Heilig Hart van Jezus.

Ik beschouw deze openbaring als een van de meest nuttige, veelbelovende van alle die de afgelopen tijd zijn opgetekend. Dat is zo, want de boodschapper van de Heer is van de Orthodoxe Kerk en we hebben de taal van het Heilig Hart nog nooit van deze gemeenschap gehoord. Daarom is het historisch gezien uniek: het is de langverwachte heropleving voor Katholieken van een ideaal, een intuïtie van Jezus, die eeuwenlang, vooral sinds de tijd van de heilige Margaretha Maria, ontelbare heiligen en apostelen heeft voortgebracht. Na Vaticanum II werd wat werkelijk een vooruitzicht was, een totale visie op de Verlosser, door velen afgedaan als louter “devotie”. Zij die hoopten op betere tijden hadden nauwelijks verwacht dat de dageraad in het Oosten zou verschijnen.

De boodschap is dus een voorbode voor de Christelijke eenheid die een gekoesterd thema en een belofte is in de bladzijden van Vassula. Waar zouden christenen elkaar veiliger kunnen ontmoeten dan in het Hart van Christus? Hij heeft duidelijk gemaakt dat het wonder van eenheid als zijn werk zal worden gezien.

Het is niet het eerste benefiet dat we van de Orthodoxen hebben ontvangen. Tijdens het Tweede Vaticaans Concilie waren het de Orthodoxen, met name een Griekse theoloog, Nikos Nissiotis, die bleven aandringen op een theologie van de Heilige Geest, zonder welke de documenten van het Concilie weinig impact zouden hebben in hun wereld. Sindsdien is er veel gedaan om eventuele verliezen goed te maken. Het is opmerkelijk dat Jezus Vassula onderricht over de Heilige Geest en vaak met haar over Hem spreekt.

De taal die Hij tot haar spreekt is die van de liefde. Maar Hij doet de Geboden niet van de hand. De lezer wordt aangespoord om de helderheid van Zijn uitspraken te vergelijken met de wazige en vage kanten van sommige populaire voorstellingen van het geloof. Oecumenisten zouden ook profijt hebben van de waarschuwingen tegen het verwateren van de leer. Predikers zouden het advies ter harte moeten nemen om geen voorrang te geven aan maatschappelijke bekommernissen boven de goddelijke aanspraak op aanbidding – ze mogen zich niet afzonderen van God, de bron van het leven, en evenmin de goddelijkheid van Jezus Christus of de mysteries van zijn leven, dood en opstanding minimaliseren.

Er staan schrijnende bladzijden in Vassula’s communicatie over de huidige staat van de Kerk. Hoe moeten we reageren op de toepassing van Apocalyps XIII op onze tijd? Ik zou zeggen met grote nederigheid, met oog voor het realisme ervan, bezorgd om de beloning van trouw te oogsten. Er is veel troost te vinden in het hele corpus. We hebben een woord van geruststelling over de vele verschijningen en visioenen die de Geest in onze tijd schenkt aan de gelovigen. We worden eraan herinnerd dat de Geest de Geest van Jezus is. Jezus zorgt voor Zijn Kerk met alle liefde van Zijn Hart, beseft haar vreselijke nood en is van plan haar te vernieuwen.

In dit stadium moet ik denken aan een ander werk dat enige gelijkenis vertoont met dat van Vassula, Confidences de Jesus, gegeven aan een Italiaanse priester, Mgr. Ottavio Michellini van het bisdom Carpi. Hij kreeg een heel duidelijk beeld van het kwaad binnen de Kerk, maar ook de vaste hoop dat door de voorspraak van Maria, door haar overwinning op de krachten van het kwaad, de heerschappij van Jezus gevestigd zou worden. In een boodschap aan het Internationale Mariacongres in Lourdes op 17 september 1958, drie weken voor zijn dood, sprak Pius XII deze woorden: “Ik wil mijn rotsvast vertrouwen bevestigen dat de heerschappij van Jezus zal komen door de heerschappij van Maria.”

Trouw aan de grote Orthodoxe traditie, gelooft Vassula in de kracht van Maria. Hoeveel mensen zijn deze rijke, levende erfenis vergeten toen ze over Maria spraken als een obstakel voor de eenheid van de christenen! Als de eenheid van de Christenen compleet moet zijn, moeten ook de orthodoxen erbij betrokken zijn, die nooit een compromis zouden sluiten over de mariale theologie of devotie. Dit werd in de begindagen van Faith and Order glashelder gemaakt door één van de meest toegewijde leden, de reus van de moderne Russisch-Orthodoxe Mariale theologie, Sergej Bulgakov.

In de Mariale devotie reageert Vassula op een specifiek Katholieke vorm van vroomheid, het Onbevlekt Hart van Maria. Het Hart van Maria verenigd met het Hart van Jezus is een thema om te inspireren en aan te moedigen. Paus Johannes Paulus II gebruikte de uitdrukking ‘Alliantie van de Twee Harten’ toen hij erover sprak. Dit werd gekozen als de titel van een internationaal symposium dat van 14 tot 19 september 1986 in Fatima werd gesponsord door Kardinaal Sin. Het symposium genoot formele goedkeuring in een speciale boodschap van de paus, die later de deelnemers in Rome ontving en de volledige procedure kreeg. In deze documenten hadden gespecialiseerde theologen met onberispelijk onderzoek de continuïteit van het thema door de eeuwen heen ondersteund, waarbij ze uiteraard de hoogtepunten opmerkten; de grote heiligen van Helfta in de middeleeuwen, de heiligen en leraren uit het zeventiende-eeuwse Frankrijk, met name de heilige Johannes Eudes, de ontwaking van de negentiende eeuw en vervolgens het hoogtepunt in onze tijd, met het formele onderricht van de pausen sinds Pius XII, de belofte van Fatima dat met de triomf van het Onbevlekt Hart over Rusland, Jezus wenst verheerlijkt te worden samen met zijn eigen Heilig Hart – en zoveel andere privé-openbaringen in de huidige tijd.

Ik ben ervan overtuigd dat we een verrijkte theologie van het hart binnen de Kerk mogen verwachten van een nauwe, diepgaande samensmelting van de Oosterse en Westerse tradities. Het is bekend dat het idee van vergoddelijking, van de mens geschapen naar het beeld van God, een fundamenteel onderdeel is van het denken van de Griekse Kerkvaders, met name die van de school van Alexandrië. In de theologische vernieuwing die voorafgaat aan de Christelijke eenheid waarnaar wij verlangen, moet er een serieuze bezinning plaatsvinden op het Hart van Jezus, God-mens, als middel en model voor vergoddelijking.

Er opent zich een immens perspectief voor ons in de Christelijke theologie. Johannes Paulus II heeft laten zien hoe zijn filosofie over de menselijke persoon, die in zekere mate beïnvloed is door zijn studies in de fenomenologie, geïntegreerd kan worden in de theologie van het hart. Op het symposium van Fatima waren de theologen het erover eens dat de vruchtbare synthese tot stand zal komen via het idee van de Heilige Geest. Er is hier een gevoel van diepgaande spirituele harmonie. Maar het veld is nog steeds open voor theologisch onderzoek en reflectie.

Het is intussen een bron van grote voldoening dat Vassula Rydén, woord voor woord geleid door Jezus, zich aansluit bij het gezelschap van theologen en spirituele schrijvers die zich inzetten voor de wedergeboorte en vergoddelijking van de mensheid door de bemiddeling van de twee Harten. Het is een eer om het ideaal dat zij met zo’n heldere intuïtie en moedige openhartigheid, met de welsprekendheid van eenvoud en soms aangrijpende woorden, naar voren brengt, te prijzen en op die manier te ondersteunen: het Ideaal dat Christus zelf is, de “Middelaar en de volheid van alle openbaring”, zoals Vaticanum II hem noemt, de Ene die het Middelpunt is van al het leven en van de hele schepping, want Hij is de Oorsprong, de Alfa en de Omega. In Hem zijn alle schatten van wijsheid en kennis verborgen (Kolossenzen 2:3); Hij is de eerstgeborene van heel de schepping… in Hem is alles geschapen (Kolossenzen 1:15,17). Aan Hem, met de Vader en de Heilige Geest, zij de glorie van alle schepselen voor altijd, door de bemiddeling van de Gezegende Maria Theotokos.

19 mei 1991 – Pinksterzondag

Fr. Michael O´Carroll CSSp

Fr. Michael O’Carroll, jarenlang spiritueel adviseur van Vassula, reisde veel met haar mee op haar missies om te spreken. Hij is een gerenommeerd theoloog en lid van de Pauselijke Mariale Academie. Begin 1997 gaf hij de volgende verklaring vrij nadat hij zijn reizende rol had moeten opgeven.

Ik wil dat mijn steun voor Vassula Rydén bekend wordt, zoals al blijkt uit de twee boeken die ik heb geschreven: ‘Vassula van de Passie van het Heilig Hart’ en ‘Drager van het Licht’ en een derde in voorbereiding: ‘Vassula: Apostel van de Heilige Drie-Eenheid’. Het is nauwelijks nodig om iets aan deze verklaring toe te voegen, maar ik wil duidelijk maken dat deze priester, die tot nu toe haar raadsman is geweest, wil dat elke luisteraar wordt verlost van elke verdenking of twijfel van welke aard dan ook over mijn geloof in de goddelijke oorsprong van de boodschappen die aan Vassula zijn gegeven.

Deze vraag is besproken en een bevestigende conclusie is ruimschoots uitgesproken door theologen over de hele wereld, in Noord- en Zuid-Amerika, zo ver weg als Japan, en door velen in Europa. En het verheugt me te kunnen zeggen dat ik het volledig eens ben met al diegenen die hun trouw, hun geloof in de boodschappen hebben uitgesproken, en dit aan de hoogst beschikbare autoriteit hebben laten weten, namelijk aan de Kardinaal-Prefect van de Congregatie van de Geloofsleer, Kardinaal Ratzinger, die uiteindelijk, nadat hem vele brieven waren gestuurd, een belangrijke verklaring heeft afgelegd aan onze vrienden in Guadalajara, die ons hebben verzekerd dat ze bereid zijn onder ede te getuigen wat hij tegen hen had gezegd, en ik citeer de essentiële woorden van zijn boodschap: “U kunt doorgaan met het promoten van haar geschriften…”.

Dit lijkt mij voldoende bewijs en ik wil mijn volledige aanvaarding van dit standpunt bevestigen, dat op geen enkele manier mijn gehechtheid aan de Heilige Stoel in gevaar brengt. Ik sta bekend als een verdediger van het pausdom.

Toen ik op 29 november 1995 de huidige Paus ontmoette, vroeg ik hem om een zegen voor Vassula. Ik had hem eerder mijn twee boeken over hemzelf aangeboden, één over zijn Poolse afkomst en één over zijn leven en leer, en ik verzekerde hem: “Ik ben je verdediger.” Hierop antwoordde hij: “Er zijn veel vijanden.”

Hij gaf me toen, op mijn verzoek, een zegening voor Vassula. Het is ook bekend dat toen hij wist dat er vertegenwoordigers van onze Spaanse vrienden bij hem op audiëntie waren op 11 augustus 1996, hij hen in het openbaar zijn bemoediging gaf, en hij vroeg hen om door te gaan met het getuigen van de liefde van God, zoals we weten dat zo mooi wordt uitgedrukt in de boodschappen.

Ik denk dat dit iedereen zou moeten geruststellen die misschien in de verleiding komt om te denken dat ik van mening ben veranderd over de boodschappen in Waar Leven in God.

Pater Michael O´Carroll CSSp,
2 januari 1997
Black Rock College
Dublin, Ierland

Fr. René Laurentin

Fr. René Laurentin staat bekend om zijn promotie van Medjugorje en om zijn onderzoek naar de wijdverspreide verschijningen van Onze Lieve Vrouw over de hele wereld in de afgelopen jaren. Hij heeft veel definitieve werken geschreven over het kerkelijk leven, het Tweede Vaticaans Concilie en mariale theologie. Het volgende is overgenomen uit ‘Wanneer God een Teken geeft’ (When God gives a Sign), een antwoord op bezwaren tegen Vassula en in 1993 gepubliceerd door Trinitas in de Verenigde Staten (zie de bronnen van de boeken).

Vassula is één van de meest evenwichtige en transparante zieners die ik ken. Ik zou zelfs geneigd zijn om te zeggen dat ze op een heel bevredigende manier normaler en evenwichtiger is dan de meeste anderen. Desondanks heeft ze meer tegenstand opgeroepen dan enig ander. Waarom? Is het omdat ze Orthodox is? Een vrouw? Hertrouwd? Is de omvang van haar invloed zo groot dat men vreest dat de vruchten van haar activiteit aanleiding geven tot vervolgingen door Satan? Het is moeilijk om de rol van elk van deze factoren en verschillende andere factoren te meten.

Vassula is Orthodox, dus er wordt aangenomen dat ze zeker een ketter is. De Orthodoxen zijn van de Katholieken gescheiden door een schisma, niet door een ketterij. Ze erkennen alle dogma’s van voor de scheiding van 1054. Dan blijven de Paus en de Onbevlekte Ontvangenis over. Deze laatste komt tot ons vanuit hun Oriëntaalse (Oosterse) traditie, maar wordt nu door de meesten verworpen vanwege de pauselijke definitie. Op deze twee punten houdt Vassula zich volledig aan de Katholieke doctrine, en dat creëert een probleem voor bepaalde Orthodoxen. Een Orthodoxe theoloog die was uitgenodigd om een voorwoord te schrijven voor haar boodschappen sloeg de uitnodiging af met de woorden: “Het is te Katholiek.” Vassula’s oecumene is niet minimaal; het is heel, volledig.

Nog een vooroordeel: Ze is een vrouw die over theologie spreekt. Dat wordt nog steeds niet door iedereen geaccepteerd. Ze is van Griekse afkomst. Ze komt uit een andere cultuur. Dat veroorzaakt onbegrip bij anderen.

Ze is gescheiden en hertrouwd. Dat lijkt het grootste probleem te zijn. In feite is haar huwelijkse staat vandaag perfect in orde. Ze is in de kerk getrouwd met een Protestant (1966) in een tijd dat ze geen religie praktiseerde. Na een burgerlijke scheiding (1980) hertrouwde ze op 13 juni 1981. Ze dacht toen dat het een Protestantse ceremonie was volgens de religie van haar man, maar in feite was het een burgerlijk huwelijk. Slechts een nominaal Christen, zonder contact met haar Orthodoxe Kerk, wist ze niet eens dat haar hertrouwen de bron van problemen kon zijn. Toen ze zich bij haar kerk meldde om haar huwelijk te regelen, leek de eerste priester met wie ze sprak niet eens te beseffen dat er een probleem was omdat het een gemengd huwelijk was. Maar ze stond erop, om echt in overeenstemming te zijn met de Orthodoxe wetgeving. Toen werd ze doorverwezen naar de priester die verantwoordelijk is voor huwelijksproblemen en hij was het die de zaak afhandelde volgens de “wet van de economie” die in haar kerk omgaat met gebroken huwelijken. Het huwelijk werd op 13 oktober 1990 voltrokken in de Grieks-Orthodoxe Kerk van Lausanne. Volgens het kerkelijk recht levert haar situatie dus geen problemen op.

Men zou kunnen vragen, maar waarom begon Christus niet met haar te vragen om deze zaak recht te zetten? Het is omdat hij haar geleidelijk heeft geleid, als een leraar, zoals hij dat sinds het Oude Testament heeft gedaan. Hij vroeg Abraham en de Aartsvaders niet om hun polygamie op te geven. Het was een tolerantie die geleidelijk verdween door de spirituele vooruitgang van de openbaring. Zo kwam Vassula geleidelijk weer in haar kerk terecht en nam ze de waarden van de Katholieke leer over, waaronder het Heilig Hart, de Paus en het Vagevuur.