20 Φεβρουαρίου 1990

Τρίτη

(Σήμερα πάλι, ενώ προσευχόμουν τα λυπηρά μυστήρια, έζησα ένα μέρος από το Πάθος του Κυρίου. Έζησα ένα μέρος από την Γεθσημανή και την Σταύρωση.)

Παιδί Μου, εισχώρησε βαθύτερα στις Πληγές Μου, άκου τους χτύπους της Καρδιάς Μου… Η αγάπη Μου για εσένα έχει γίνει τόσο δυνατή που θέλω να μετέχεις τώρα μαζί Μου στο Πάθος Μου. Αγάπα Με όπως σε αγαπώ. Το Πάθος Μου επαναλαμβάνεται καθημερινά. Όσοι δεν ακολουθούν πια τον Δρόμο Μου, Με σέρνουν καθημερινά στον δρόμο του Γολγοθά. Οι αγωνίες Μου πληθαίνουν όταν βλέπω τα παιδιά Μου να κατευθύνονται στην αιώνια καταδίκη. Η Καρδιά Μου βυθίζεται σε απερίγραπτους πόνoυς όταν βλέπω τόση αχαριστία σε τούτη εδώ τη γη. Το Σώμα Μου μαστιγώνεται αλύπητα.

Υποφέρω. Κι όμως, είχα γεμίσει τα σπίτια τους με αγαθά, τους είχα δώσει την Ειρήνη Μου. Τους αγάπησα και ακόμη τους αγαπώ με Πάθος ενώ αυτοί οι ίδιοι Με στεφανώνουν με ένα ακάνθινο στεφάνι. Στέκομαι μπροστά τους σαν τον Ζητιάνο, με την Καρδιά Μου στο Χέρι παρακαλώντας τους, αλλά αυτοί αντί για μια ευγενική ματιά, Με εμπαίζουν, Με φτύνουν, Με χλευάζουν, Με χτυπούν στο Κεφάλι και Με σέρνουν βίαια στον λόφο για να Με ξανασταυρώσουν. Αργοπεθαίνω και το Αίμα Μου χύνεται ασταμάτητα. Ξανασταυρώνομαι καθημερινά από τους αμαρτωλούς. Χρειάζομαι ανάπαυση, θα Με αφήσεις να αναπαυθώ; Πάρε το ακάνθινο Στεφάνι Μου, τα Καρφιά Μου και τον Σταυρό Μου… Δεν έχεις κάτι να Μου πεις;

Κύριε μου, Αγαπημένε μου,
Εσύ που μου εμπιστεύθηκες
τα ιερότερα Κοσμήματα Σου,
Εσύ που με περιέβαλες με
την Αγάπη και την Ευσπλαχνία Σου,
Εσύ που σκόρπισες πάνω μου
σαν μύρο τις Διδασκαλίες Σου
και με αρωμάτισες με την Ευωδία Σου,
βρίσκω ευχαρίστηση στην Παρουσία Σου.
Μου έδωσες το Δώρο της Αγάπης Σου,
μου έδωσες το Δώρο του Πάθους Σου
κι εγώ, μέσα στη φτώχεια μου,
δεν έχω να Σου προσφέρω τίποτ’ άλλο
 από τις ευλογίες μου, τη θέλησή μου,
την ψυχή μου και την καρδιά μου.